Opzoek

Hallo, ik ben Opzoek Naar.

Een ode aan het populairste fictieve personage van de 21e eeuw

De Nederlandse taal is constant in beweging. Woorden verdwijnen, andere komen erbij, en sommige… smelten samen tot onbedoelde superhelden. Zo is daar ineens, uit het niets, een nieuwe mythische figuur opgedoken: Opzoek. Geen werkwoordsvorm. Geen voorzetselcombinatie. Nee, gewoon een naam. Een identiteit. Een levensstijl.

Je ziet ’m overal opduiken. In sollicitatiebrieven:

“Ik ben opzoek naar een nieuwe uitdaging.”
In Facebookgroepen voor tweedehandsbanken:
“Opzoek naar een goedkope hoekbank!”
En natuurlijk in Tinderbio’s:
“Opzoek naar echte connectie, niet zomaar een scharrel.”

Je vraagt je af: wie is deze mysterieuze Opzoek, en waarom zoekt hij of zij zo krampachtig?

Laten we eens een kijkje nemen in een typische ochtend van onze taalheld:

– Hallo, ik ben Opzoek Naar.
– Hallo, hoe is het ermee, Opzoek? Waar ben je precies naar op zoek?
– Ik ben Opzoek Naar, de bakker.
– Nou, er zit er hier een om de hoek hoor. Heeft hele lekkere koffiebroodjes. Nou succes ermee hè!
– Dank je. Ik hoop dat ze volkoren croissants hebben.
– Volkoren croissants? Nou, dan moet je Opzoek Naar, de glutenbewuste bakker. Die zit twee straten verderop, naast Opzoek Naar, een parkeerplek.
– Ah, top. Dan ga ik meteen langs Opzoek Naar, een doel in het leven. Misschien dat die winkel eindelijk open is.
– Succes! Maar pas op voor Opzoek Naar, een betrouwbare bron. Die verkoopt alleen PDF’jes met twijfelachtige bronvermelding.
– Bedankt voor de tip. Ik had laatst per ongeluk iets besteld bij Opzoek Naar, een vriendin. Bleek gewoon een vage coachingcursus te zijn.

Pointe-loos blogje

Pointe-loze blogs

Soms loop je vast. Je wilt schrijven, maar je weet niet precies waarover. Je begint, je schrapt, je begint opnieuw. Alles wat je opschrijft voelt te gewild, te bedacht. Het moet ergens naartoe, maar waarheen?

Toen ik laatst De goede zoon van Rob van Essen las, bleef ik hangen bij een concept dat de hoofdpersoon introduceert: ‘plotloze thrillers’. Spanningsromans zonder plot—een contradictie, maar juist daardoor intrigerend. Het zette me aan het denken: als een thriller zonder plot kan bestaan, waarom dan geen blog zonder pointe?

Een pointe-loze blog. Een tekst die nergens op uitkomt. Geen conclusie, geen scherpzinnige afsluiting, geen diepere laag die zich in de laatste alinea ineens openbaart. Gewoon woorden, gedachten, een beweging van zinnen die ergens begint en ergens eindigt zonder dat je als lezer precies weet waarom daar.

Misschien is dat juist wat schrijven soms nodig heeft: even niet zoeken naar betekenis, maar gewoon schrijven. Schrijven zonder einde, zonder doel, zonder pointe. Misschien is dat de enige manier om weer op gang te komen.

Kraaien Tellen/Tellende Kraaien

Sommige dingen blijven je bezighouden. Voor mij is dat de naam Counting Crows. Niet per se vanwege de muziek – al heb ik daar niks op tegen – maar vanwege de vertaling. Want hoe vertaal je dat nou het beste naar het Nederlands?

Kraaien tellen klinkt logisch. Net zoals je schapen telt voor het slapengaan, zou je ook kraaien kunnen tellen, al weet ik niet waarom je dat zou doen. Maar tellende kraaien kan ook, en dat roept juist een ander beeld op: kraaien die zelf aan het tellen zijn. Dat is misschien minder voor de hand liggend, maar zeker niet minder interessant.

Het fascinerende is dat ik hier nog nooit iemand anders over heb gehoord. Niemand die zich hard maakt voor de ene of de andere optie. Dus blijf ik ermee zitten – en kan ik nog steeds niet kiezen. Misschien hoeft dat ook niet. Sommige raadsels zijn leuker als ze onbeantwoord blijven.

Song Centraal (3): Jana Mila – Love Let Go

Een heerlijk country-liedje in Song Centraal vandaag. Ik stuitte erop ergens in een tiplijstje met andere mooie nieuwe countrydeuntjes. Ik vond het behoorlijk authentiek Amerikaans klinken, behalve dat de zangeres hier en daar een licht accent leek te hebben, dat ik verder niet helemaal kon plaatsen. Pas toen ik onderzoek ging doen kwam ik erachter dat Jana Mila uit Nederland komt en al een lange weg heeft afgelegd in de muziek. Haar eerste single schreef ze al op 16-jarige leeftijd. Sinds 2020 staat ze ingeschreven bij Ilse DeLanges platenmaatschappij Spark Records. Even doorklikkend in Tidal kom je DeLanges naam ook tegen bij de verantwoordelijke schrijvers en muzikanten op Jana Mila’s nieuwe album, Chameleon geheten.

Love Let Go is een eenvoudig, maar prachtig liedje over een verbroken relatie. ‘You’re not who I were / I’m not who I was / Somehow what we built / wasn’t strong enough’ luidt het boekdelen sprekende post-refrein. De akoestische gitaren in een lage, open stemming worden subtiel aangeslagen en in de achtergrond hoor je een heerlijk galmende pedal steel. De langsfladderende pianonoten en mooie mannelijke tweede stem in de refreinen maken het geheel af. Heerlijk nummer!

Song Centraal (2): Stornoway – Farewell Appalachia (unplucked)

Ik kende de band Stornoway helemaal niet, maar kwam laatst ineens dit prachtige liedje tegen. Blijkt dat het al in 2013 op hun album Tales from Terra Firma verscheen, maar ter gelegenheid van een unplugged (hier eigenwijs als ‘Unplucked’ gespeld) greatest hits-album nu ineens als voor mij interessante track door Tidal getipt werd.

Leadzanger en songschrijver Brian Briggs heeft een prachtige hoge, ijle stem, die hij in dit nummer maximaal benut. Ik vond zijn accent aanvankelijk totaal niet ABE (Algemeen Beschaafd Engels) overkomen, maar misschien is dat iets eigenzinnigs van de Oxford-regio, waar de band volgens de bio vandaan komt. De zangstijl van Briggs doet me aan Neil Young denken, maar heel soms ook aan Jelle Paulusma van Daryll-Ann en Dewey Bunnell van America. De koortjes in dit nummer zijn vintage Fleet Foxes (ik zou zelfs zeggen beter dan Fleet Foxes ze zelf voortbracht op hun laatste paar albums).

Het nummer neemt op precies de juiste momenten gas terug en laat zo prachtig ruimte voor over voor stilte. Prachtig dit!

O ja, nog 1 leuk anakdotetje: De band heeft zich vernoemd naar een plaats op een Schots eiland (Isle of Lewis), waar geen van de leden ooit geweest was alvorens de naam gekozen werd. Sindsdien heeft de band echter wel een band met het eiland en het plaatsje opgebouwd en werd het verschillende keren bezocht voor o.a. promotiedoeleinden.

In de prachtige tekst bij het nummer worden trouwens allerlei natuurbeelden opgeroepen die passen bij de bandnaam en de sfeer van de muziek. En trouwens ook bij de titel van het lied, want dat zou zomaar over de Appalachen kunnen gaan, een middelgebergte in het oosten van de VS en Canada. En let op de prachtige, archaïsche woorden als ‘scree’, ‘bluff’, ‘brook’ (van het Nederlandse ‘broek’?) en ‘lee’, niet toevallig misschien alle in hetzelfde couplet gepropt.

From the cape to the hook
With a carpet of leaves underfoot
Through the lakes and the pines
With my nose and my ears and eyes

And with the warm sun on my shoulders
And with the river rushing down
I’m walking on a path to higher ground
Out of the trees and through the clouds

Down the fence in the dusk
Through the scree at the foot of the bluff
And i drank from the brook
And i slept in the lee of the wood

And in the house where i last held you
Our bed was cast adrift all night
And you were taking me to higher ground
Out of my skin above the clouds

And in the canvas of a clear night
A billion pins of flickering light
And i dreamed of rising up beside you
Among the galaxies and stars
And you were taking me to higher ground
Out of my skin above the clouds

Song Centraal (1): Mary Eliza – Porcelain

Als je de eerste paar seconden van het liedje Porcelain van Mary Eliza luistert word je gigantisch op het verkeerde been gezet. Dissonant scheurende elektrische gitaren, beukende bas en drums vliegen je om de oren. Maar dan, op ongeveer 00:06, klinkt ineens een akoestische gitaar in een aangename open stemming en begint de singer-songwriter te zingen ‘Will you love me until I’m young?/Will you love me until I’m old?’ en bouwt het nummer zich steeds iets verder op vanuit twee akkoorden en een resonerende elektrische gitaar à la Heroes van David Bowie.

Op het internet zijn maar weinig ‘gewone’ pagina’s over Mary Eliza te vinden. (Op de IJsschots doen we niet aan social media sorry!) Geen wiki-pagina o.i.d. helaas. Maar de schaarse muziekblogs die wél aandacht aan haar besteden doen dat gelukkig uitvoerig en mooi. Ze zou gehard zijn in het musiceren door met haar familie op straat (‘busking’) gespeeld te hebben in haar jeugd in San Fransisco.

Verder is haar fysieke toestand is op z’n zachtst gezegd wankel te noemen. Een vijftal ziektes wordt genoemd, waaronder Lyme en een hart-afwijking. De zinsnede ‘I’m always in the hospital’ in Porcelain lijkt hieraan stevig te refereren. Het album waar Porcelain de eerste single van is en dat nog moet uitkomen gaat Spider heten en werd opgenomen in muziek-mekka Nashville (de Trace Horce Studios). Ze kreeg bij de opnamen hulp van onder meer Preston Cochran (Lucy Dacus, Illuminati Hotties) and Jake Finch (boygenius, Ashe, Suki Waterhouse). Laten we haar in de gaten blijven houden.

Herfstvakantie (slot)

Werd vanochtend een beetje brak wakker, want had met het raam open geslapen en het was ineens nogal afgekoeld buiten, in de nacht. Kwam er toen achter dat ik nog geen blokje bevroren wormen voor de axolotl uit de vriezer had gehaald, dus daardoor kreeg Maxie wat later eten dan gebruikelijk. Hij lijkt dit wel door te hebben, want gaat altijd enorm druk rondzwemmen rond etenstijd en lijkt je dan bijna van achter het glas aan te staren, zo van ‘Hee! Komt er nog wat van met die wormpjes en brokjes, of hoe zit dat??!’ (Deze boze houding matcht totaal niet met zijn eeuwige smile, maar goed)

Vanochtend ook maar even Joe Speedboot van Tommy Wieringa uitgelezen, want die wordt binnenkort met karrevrachten naar de middelbare scholen verscheept in het kader van Nederland Leest en ook wij gaan hem met 4 havo klassikaal lezen (voor zover mogelijk).

Het was eerlijk gezegd alweer bijna 20 jaar geleden dat ik het boek las en ik bleek een hoop vergeten te zijn. Het meest opvallende verschil vond ik toch wel dat ik het personage van PJ (Picolien-Jane) Eilander heel anders ben gaan bekijken dan destijds.Wat er toen vooral bleef hangen is een karikaturaal meisje wier promiscuïteit (heerlijk woord dat moeilijkewoordenliefebber Wieringa eigenlijk had willen gebruiken, maar ik geloof niet dat het ook maar één keer voorkomt in het boek) uiteindelijk verklaard wordt vanuit een eetstoornis en ik-was-vroeger-een-dik-meisjetrauma. Bij herlezing zag ik een personage met veel meer diepgang, doordat ze, zelfs als alles in het honderd loopt tijdens haar bruiloft, op de laatste bladzijdes van het boek, nog steeds de lichtheid van dingen kan inzien én haar fysieke relatie met de gehandicapte hoofdpersoon gewoon blijft voortzetten. Dat geeft haar uiteindelijk toch iets cools en onverstoorbaars dat allerminst oppervlakkig genoemd kan worden. En o ja, ze is de énige die uiteindelijk alle literaire dagboeken van Fransje Hermans leest én er de schoonheid van kan inzien.

Zo, het was even geleden dat ik over literatuur schreef, maar deze terloopsheid (geen titel ‘Joe Speedboot’ boven dit blogje) bevalt me eigenlijk wel.

Tot ooit.

Herfstvakantie (6)

Er is iets raars aan de hand met de naam ‘Instagram’. Aanvankelijk werd die – net zoals de meeste andere termen die uit de VS of het VK komen – op z’n Engels uitgesproken, met een Engelse ‘g’ en de klank ‘-em’ aan het einde. Maar……de laatste tijd – ik heb dit niet getoetst dus corrigeer me als ik fout ben (anglicisme!!!) – hoor ik steeds vaker de harde Hollandse uitspraak: InstaagggrrrAm (met een keiharde ‘g’ en de ‘-am’ van ‘boterhAm’ aan het einde).

Wat een vreemde, uiterst curieuze, rare en nogal bizarre ontwikkeling, zeg! What’s next, qua Nederlandstalige rages? Nederlandstalige rapmuziek? Nederlands gesproken Disney-tekenfilms? Nederlandstalige schlager-liedjes? Het tijdschrift Playboy in het Nederlands? Nederlandstalige snackbars in Spaanse kustplaatsjes. Oh, eh.. wacht; verkeerde voorbeelden. Oeps.

Herfstvakantie (5)

Ik heb geloof ik ooit op dit blog een keer poëtisch lopen mijmeren over ‘een man alleen’, maar daar ga ik nu even niet aan beginnen, hoor.

Wat deze man alleen allemaal doet: doorpuzzelen aan de 1000-stukjes Disney-panoramapuzzel, muziek maken (demo’s van eigen songs uitwerken die hopelijk de aankomende plaat van de ‘band’ halen; misschien hierover op een ander moment meer, maar misschien ook niet), koken (?? gisteren pizza), hardlopen en de axolotl voeren. Ja, we hebben een axolotl sinds afgelopen zomer. Hij heet Maxie. Ik zal er op een later moment wel wat meer over vertellen.

En o ja, ik heb zojuist, om mezelf niet al te schuldig te voelen, een mail van een leerling uitvoerig beantwoord. Die had ze al op zondag gestuurd, maar ik kon mezelf er steeds maar niet toe zetten om hem te beantwoorden. Nu dus wel. Ik hoop niet dat ze dit ineens massaal gaan doen, want dan zal ik mezelf ertoe moeten dwingen om veel korter en bondiger te zijn, en dat vind ik soms/vaak moeilijk!

Morgen verder.

Herfstvakantie (4)

Nieuwe ontwikkelingen. Vrouw en kind zijn naar een vakantiepark met vrienden en ik bewaak in mijn eentje het fort. Dat is een nobele taak. Ik werk verder aan de 1000-stukjes-Disney-panorama-legpuzzel en heb inmiddels bijna de twee meest rechtse ‘panelen’ van de vijf (Simba en Bambi, als je het dan toch wilt weten ;-)) af. Zojuist heb ik pizza gegeten en de eerste aflevering van Only murders in the building gekeken. Best leuk. Morgen verder.