Gisteren was er een interessant bericht in de media over de Finnen, die een speciaal NAVO-biertje gebrouwen hebben om te vieren dat ze lid (willen) worden van deze organisatie.
Dat doet me denk aan een blogje dat ik een keer schreef naar aanleiding van een onverwacht lekker Fins biertje. Het was destijds bij een bekende landelijke supermarkt te krijgen. Tijdelijk, helaas. Ik heb het er daarna nooit meer gezien.
Puzzelen op een oprolbare puzzelmat is als seks met condoom; het is even wennen, maar omdat je het nut er wel van inziet, ga je er toch maar mee door. Zo, dit aforisme heb ik dan maar mooi even vastgelegd, voordat – pak ‘m beet – (of nee, doe dat toch maar niet!) Herman Brusselmans me te snel af is.
Maar zonder gekheid, als je een kleine woonruimte hebt (inwoners van de grote steden?) met maar één echte tafel, dan ligt zo’n Jan van Haasteren-monster van 1500 stukjes toch al gauw in de weg. Je kunt een tijdje proberen de pindakaaspot, je ontbijtbordje en je kop koffie net ff naast de randjes te plaatsen, maar op een gegeven moment is de lol daar wel vanaf. Dus, om mijn cynische intro hier meteen maar weer even af te breken: bedankt, uitvinder van de oprolbare puzzelmat!!!
Als je mij in 1991 had verteld dat ik 30 jaar later een langspeelplaat van Tom Petty zou kopen in een supermarkt, zou ik je echt voor gek verklaard hebben.
Tijdens het nakijken van eindexamens (en het tussendoor eindeloos uit het raam staren) komen vaak de raarste vragen in mij op. Zoals:
Van de buitenkant zie je er niks van, maar als je het deksel van de groenbak optilt, openbaren ze zich: mieren. Het krioelt ervan. Eigen schuld. Je probeerde de mango zo goed mogelijk op te snijden, maar erg handig ben je daar niet in. Er bleef dus nog genoeg sappig vruchtvlees over voor flink wat ongenode gasten. En die gasten hebben zich nu – aangespoord door een flinke temperatuurstijging en het feit dat de groenbak in de volle zon staat te fikken – vol overgave op de mango-homp gestort.
Waarom nemen we het de mieren eigenlijk kwalijk? Zo veel verschillen we – mieren en mensen – niet van elkaar. Al jaren worden wij mensen doodgegooid met boeken over eten die ons erop wijzen dat de hang naar zoetigheid iets dierlijks is. En omdat mensen eigenlijk dieren zijn is onze voorliefde voor alles waar suiker in zit dus aangeboren en moeten we er mee leren leven.
Mieren hebben geen dieetgoeroes; ze doen gewoon datgene waarmee ze hun leven kunnen leven, en als dat betekent dat ze een groenbak in klimmen om met z’n allen een homp mango te verorberen, doen ze dat. Leven en laten leven, daar komt het op neer.
Vandaag googelde ik uit nieuwsgierigheid ‘hoe word ik rijk?’
(Ik googelde voor de zekerheid ook ‘hoe wordt ik rijk’, omdat ik ergens had gelezen dat een onevenredig groot aantal succesvolle mensen dyslectisch schijnt te zijn).
Wat ik ergens wel een beetje verwacht had, bleek te kloppen: behalve een gigantische hoop links naar sites met allerlei tips en trucs, levert het zinnetje ook – helemaal bovenaan! – het vreselijke, hypercorrecte aforisme ‘Rijk zijn draait niet alleen om geld’ op. Een waarheid als een
Je zou het bijna vergeten, in een landje waar het nog maar af en écht goed sneeuwt en waar de sneeuw meestal binnen no-time gesmolten is, maar het is altijd weer verbazingwekkend hoe de sneeuw zich heen en weer beweegt tussen twee uitersten: enerzijds bedekken en verbergen, anderzijds onthullen en verraden.
Als eerste voorziet de sneeuw alle levenloze lelijkheid van de in winterslaap gesuste flora van een prachtige, witte laag. Kale takken en schrale graslandjes zien er ineens een stuk mooier uit. Vervolgens onttrekt de sneeuw ook blikjes, flesjes, lege chipszakjes en ja, gebruikte mondkapjes aan het zicht. Heerlijk!
Maar dan is de sneeuw klaar met al dat gedecoreer en laat ze zich van haar meest venijnige kant zien. Waar hondenbezitters normaal gesproken precies weten hoe ze voorkomen dat buurtbewoners zien op welke ongewenste plekken hun viervoeters hun behoefte doen, is de sneeuw nu onverbiddelijk. Het ene moment zie je de buurvrouw, schichtig om zich heen kijkend, met haar bejaarde poedels richting bosrand schuifelen, het volgende moment wordt de maagdelijke sneeuw ineens opgesierd door twee eigenzinnige gele vlekken die op een doek van Karel Appel niet hadden misstaan.
Ook coronaregels aan hun laars lappende ‘brave’ burgers laat de sneeuw ineens door de mand vallen. Waar door het thuiswerken en de dichte winkels de auto’s op de parkeerplaats eigenlijk dagen in onbruik zouden moeten zijn, zie je nu na één dag al wie zijn auto sneeuwvrij heeft gemaakt voor een blijkbaar noodzakelijk ritje. Na een paar dagen kan tussen alle blinkende, schoongeveegde bolides je eigen oude auto zomaar ineens als een schitterende witte heuvel oprijzen, zeggende: ‘Ha ha, zie mij maar eens uit deze lekkere witte donsjas te krijgen!!’
Het meest vrolijke wat de sneeuw kan onthullen? De sleesporen van al die kinderen die – door hun ouders voortgetrokken – dit oeroude winterse vervoermiddel gebruiken om bij school te geraken.
Bloggen is ontzettend leuk, maar er is één ding dat ik er niet zo leuk aan vind. Het is het knopje waar mijn muiscursor als het ware naar toe gezogen wordt. Dit knopje is als de suiker in het snoep, het vet in de hamburger, de heroïne in de ehhh… heroïne, kortom, het is het meest verslavende knopje van alle verslavende knopjes in mijn browser. Het knopje ziet er zo uit:
Komt u dit knopje tegen, kijk dan goed uit! Laat u zich niet ompraten om er toch op te klikken, loop gerust nog een blokje om, ga zeker in niet op avances van dit knopje om er een langdurige relatie mee te beginnen, negeer dit knopje gewoon en laat het links liggen. Er was niks mis met uw leven vóór uw kennismaking met dit knopje en er is geen enkele reden om aan te nemen dat uw leven erna beter zal zijn. Amen.
Ik vind dit toch maf hoor.
De Laatste IJsschots 