Tsja, en dan heb je meteen mijn aandacht, als je een onbekende singer-songwriter bent en het eerste nummer dat ik van je hoor is meteen briljant. Ik heb het over het nummer Papa took my Totems van de 24-jarige Canadese Cat Clyde. Op het eerste gehoor is het een simpel nummer; volgens mij gebruikt Clyde niet meer dan twee akkoorden. Maar de snelheid, het ritme, de felheid waarmee ze zingt én natuurlijk de fantastische tekst doen eigenlijk al het werk in dit lied.
Het woord ‘totem’ kennen we natuurlijk allemaal uit de ‘totempaal’ van de indianen, tegenwoordig Native Americans genoemd. Het is echter een veel bredere en algemenere term die zoiets betekent als ‘bovennatuurlijk voorwerp met symbolische betekenis’.
De songtekst is nog niet op Genius.com te lezen maar wel hier. Voor het gemak geef ik hem even hieronder weer:
Papa took my totems threw em on the ground Papa took my totems didn’t want em around Said he knew better, shoot straighter, fact taker, Said the moon was a loon and he was better
Papa took my words and threw em on the ground Papa took my words he didn’t wanna hear the sound Of my voice speaking choice, peeling back the paper I’m just an idea of one side that is the other
Papa took my totems Papa took my totems Papa took my totems Papa took my totems
Papa took my eyes and threw em on the ground Papa took my eyes he didn’t wanna be bound To the bridge on the edge of understanding To see the fence in the flow of the water rising
Papa took my totems Papa took my totems Papa took my totems Papa took my totems
Papa took my totems threw em on the ground Papa took my totems didn’t want em around Said he knew better, shoot straighter, fact taker, Said the moon was a loon and he was better Said the moon was a loon and he was better Said the moon was a loon and he was better Said the moon was a loon and he was better
Na wat research ben ik er inmiddels achter dat Cat Clyde zelf afstamt van de Métis, een Canadese Native American-stam die in de 18e eeuw ontstond als mengsel van oorspronkelijke bewoners en Europese, voornamelijk Franse pelshandelaren en kolonisten. In dit nummer laat ze luid en duidelijk weten dat ze het vreselijk vindt dat haar vader haar totems afpakt, kapotmaakt en weggooit. In een interview heeft Clyde verklaard dat het lied een aanklacht is tegen onder andere kolonialisme en een door mannelijkheid gedomineerde samenleving. Waarvan akte.
Goed nieuws: na veertien (!!!) jaar is er eindelijk weer nieuw werk van de fantastische indie-formatie Grapes of Grain. Binnenkort verschijnt een complete ep, maar vandaag brengt de band al een voorproefje uit in de vorm van single Floating.
Check hieronder de prachtige videoclip en daar weer onder de link naar Spotify.
Willem Boon, de beruchte Friese singer-songwriter die ooit regelmatig teksten schreef voor De Laatste IJsschots, is er in geslaagd om nog nét in 2022 (lees: vandaag) nieuw werk uit te brengen. Het gaat om een twee nummers tellende EP getiteld De Glenn Madeiros EP. De Laatste IJsschots slaagde erin om Boon nog net voor de jaarwisseling te spreken.
Ha, Willem! Na een behoorlijk lange radiostilte verras je ons ineens met een twee nummers tellende EP. Hoe kwam dat zo ineens en waarom heet ie De Glenn Madeiros EP?
Mensen die mij kennen weten dat ik in de jaren ’80 verslingerd raakte aan popmuziek en dat met name het jaar 1987 voor mij persoonlijk het hoogtepunt van de totale popmuziekgeschiedenis is.
Die moet je uitleggen.
Ik weet nog goed dat ik Rick Astleys Never Gonna Give You Up voor het eerst hoorde én zag. Ik zapte toevallig langs Top of the Pops op de BBC en daar was die fantastische videoclip met Rick in die coole voetbaltrainersregenjas. Alles aan die clip klopte gewoon. De lullige danspasjes van de zanger zelf, die coole moves van de donkere barman met de rode bretels. Geweldig!
Gaan we opzoeken. 1987 dus. Rick Astley. Hoe ging het verder.
Ik kocht dat nummer op singleplaatje bij de V&D en draaide hem daarna grijs. Ik was in de wolken toen het lied op nummer 1 kwam in de lijst der lijsten, De Nederlandse Top 40. En toen werd het dus van die plek gestoten door George Michaels Faith.
Wat dacht je toen?
Vreselijk! Ik kon die George Michael toen echt even niet uitstaan. Wat dacht die man wel niet? Zomaar even Rick, mijn Rick, van de eerste plek stoten, schandalig gewoon!
Neem je het George zaliger nog steeds kwalijk, na al die jaren?
Nee hoor. Eerlijk gezegd was mijn wrok jegens die man na een week ofzo al verdwenen, als sneeuw voor de zon.
Écht?
Ja natuurlijk! We hebben het hier wel over Faith hè. Alles aan dat nummer is toch gaaf? Die Bo Diddley Beat, dat akoestische gitaartje, die plotselinge totale stilte op 1 minuut 50, fantastisch! En die clip, die geweldige clip. Oe! Eerst zie je een ouderwetse jukebox, een hele mooie, en die speelt George z’n vorige single, I want your Sex, maar precies als het woordje Sex moet gaan komen slaat het plaatje af. En dan denk je: nu gaat het beginnen, nu komt het moment dat George z’n solocarrière na Wham écht aanvangt, maar nee. Eerst hoor je nog dat fantastische orgel, dat het refrein van Whams hit Freedom en daarná begint dus pas dat gitaartje van Faith. En het gekke is, ik was pas zes of zeven toen ik die clip voor het eerst zag, maar ik had op de een of andere manier door dat deze man een spelletje speelde met het pop-publiek. Alles wat hij laat zien, die spijkerbroek, die cowboyschoenen, het stoere leren jack met het woord ‘Revenge’ achterop, die pilotenbril, zijn stoppelbaard; deze man speelt met het idee dat er niets zo maakbaar is als je imago en je stijl. Het is allemaal ijdelheid, buitenkant, verpakking, en we trappen er allemaal in, en degene die er stiekem op de achtergrond om lacht is degene die we tegelijkertijd met z’n allemaal keihard bewonderen.
Tsjee, zo heb ik er echt nog nooit over nagedacht.
Echt niet?
Nee.
(Grijnzend) Nou ja, tel uit je winst!
Terug naar 1987. Je was nog niet helemaal klaar volgens mij.
Nee klopt. Het verband tussen Rick Astly, George Michael en Glenn Madeiros is natuurlijk 1987. In dat jaar scoorde laatstgenoemde een gigantische hit in Nederland met Nothing’s Gonna Change My Love For You. Een nummer dat je als een soort blauwdruk van de 80’s powerballad kunt beschouwen.
Laat me raden: je vond het prachtig en was meteen om toen je de clip zag?
Nee! Totaal niet! Wat een vre-se-lijk lied. Totale kitsch. Niks aan. Die tekst is zo walgelijk oppervlakkig en direct, zo ontzettend niet-poëtisch, zo belachelijk slijmerig. En hoe dat ventje – volgens mij was ie pas 17 – in die héle clip in smetteloos wit achter een brave girl-next-door in een roze jurkje aanrent over een strand, gatverdamme! Dat één van z’n witte jasjes in die clip eigenlijk gewoon op een judopakje leek zal ik nooit vergeten. Ik vond judo daarvoor al niet cool en door Glenn Madeiros z’n witte jasje heb ik die sport in m’n hele verdere leven daarna niet meer serieus kunnen nemen. Bah!
Ok, ik voel een clou aankomen. Toen je als brugpieper met het mooiste meisje van de klas tijdens het schoolfeest op Nothing’s Gonna Change My Love For You schuifelde was je toch nog om en zie hier: 35 jaar later neem je alsnog een eerbetoon in tweevoud op in je thuisstudio!
Fout! Ik vind het nummer nog steeds even wanstaltig. Een gedrocht, nee, wat zeg ik, een waar affront gewoon!
Hè?
Ik vierde een tijdje geleden Sinterklaas bij vrienden thuis en daar deden we een dobbelspel. Cadeautjes in het midden van een kring en dan gooien. Cadeautje van de stapel pakken, doorgeven, van elkaar afpakken etc. Je kent het wel. En dan vooral met flauwe cadeautjes die niet eens echte cadeautjes zijn, maar gewoon dingen die snel uit rommelkasten zijn geplukt, dingen waar de eigenaren vanaf wilden. Een van die zogenaamde ‘vrienden’ leek het wel leuk om de gelegenheid aan te grijpen om eindelijk van zijn Glenn Madeiros-singleplaatje af te komen.
Je raadt het al: ik eindigde met een plaatje dat ik eigenlijk helemaal niet wilde hebben, maar, nu komt het, ik had nogal opgeschept tegen die vriend over mijn sample-kunsten en beweerde gewoon glashard dat ik wel iets gaafs zou kunnen maken van Nothing’s Gonna Change My Love For You. Ik zou er mee aan de slag gaan en hij zou het resultaat nog wel te horen krijgen.
Én?
Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen. Dat nummer is gewoon zo verschrikkelijk stom dat er werkelijk niks leuks uit te halen valt. Vertrap een pepernoot met je schoen op een goedkope laminaatvloer en je krijgt een interessanter geluid dan iedere seconde van het toch 3 minuut 52 durende nummer van Glenn. Het was gewoon rampzalig. Ik kon er niks mee!
Maar uiteindelijk is het gelukt, toch? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Nou na úren naar het nummer geluisterd hebben, minutieus speurend naar een klein sprankje magie, ontdekte ik dat de eerste twee tellen van de gitaarsolo wel interessant klonken. Hier, luister maar even:
Da’s niet echt aardig voor Glenn, toch? Dat je een precies een mini-stukje uit het nummer pakt waar hij nou juist helemaal niks mee te maken heeft. Sterker nog, een stukje waarin hij op geen enkele manier te horen is.
Ach ja, hij zal er niet rouwig om zijn. Hij heeft de muziekindustrie al jaren geleden vaarwel gezegd en is tegenwoordig rector van een katholieke jongensschool op Hawaii. Hij houdt wel nog steeds van muziek overigens. Zijn dochter heet Lyric en zijn zoon Chord.
Ik geloof je meteen. Maar hoe ging het verder met jouw ‘eerbetoon’?
Niet goed. Ik had nu wel een cool fragmentje van twee seconden, maar verder nog niks. Met veel pijn en moeite bouwde ik er toen maar een soort trip-hoppy 90’s-sfeertje eromheen. En op een gegeven moment wordt het een soort-van-dub-reggae. En daar moesten dan coole stukjes zang van de enige echte Glenn onder komen. Ik ging er vanuit dat er wel een acapella zang-track, een zogenaamde ‘isolated vocal’, van het nummer te vinden zou zijn op YouTube, maar dat bleek helaas helemaal niet het geval. Wel vond ik een obscure cover van het lied uit 2001 van SNZ – een groep bestaande uit twee Braziliaanse zussen – met een of andere zanger, Richard Lugo – die ook wel een Braziliaan zal zijn. De enige link die ik kan bedenken is dat Glenn zelf Portugese roots schijnt te hebben, dus dan delen ze in elk geval een taal. Maar goed, die cover is dus helemaal acapella op YouTube te vinden, dus perfect om te samplen in mijn ‘eerbetoon’. Dat die twee zussen en die Richard met een beroerd Brazilaans/Portugees accent zingen maakte het allemaal des te sneuer, dus goed!
Eind goed al goed?
Nou ja, helemaal tevreden ben je natuurlijk nooit, maar het is wat het is. Luister zelf maar:
En hoe zit het met kant B van je EP? Is dat gewoon een Duitstalige versie van het lied?
Ja, soort van. Ik heb Google Translate de oorspronkelijke Engelse lyrics in het Duits laten vertalen en ik hoop stiekem dat er daardoor heel veel fouten in zitten. Maar je weet het met die AI en algoritmes maar nooit; misschien werken die inmiddels zo goed dat de gemiddelde Duitser er geen enkele ongrammaticaliteit in kan ontdekken. Overigens heb ik de muziek wel totaal veranderd, want die vond ik in het origineel totaal prut.
Is jouw begeleiding zoveel beter dan?
Dat niet, maar ze is in elk geval vrolijker. Luister maar:
Tot slot dan, wat zijn jouw goede voornemens voor 2023?
Eigenlijk heb ik er maar één: lekker aanklooien in mijn studiootje en nog meer onverwachte, onzinnige experimenten de wereld in slingeren.
Dat zijn er twee!
Echt?
Ja, maar het geeft niet. Alvast de beste wensen, Willem. Het ga je goed!
Jij ook de beste wensen hè! Dat die IJsschots nog maar lekker lang in bevroren toestand mag blijven!
Coca-Cola had altijd zijn eigen cola, Fanta en Sprite. Pepsi had Pepsi Cola, Sisi en 7Up. Amerikaanse frisdranken met min of meer dezelfde smaak. En wij Hollanders? Wij hadden cassis. Van Hero. Dat is een lekkere merknaam, want hij betekent ‘held’. Een Nederlandse acteur was ooit een blauwe maandag zanger en noemde zich voor die gelegenheid Hero. Hij speelde in een voetbalfilm die een grote hit werd in de bioscopen. In die film zou een epische ballade te horen zijn, geschreven door een bebrilde Brabander, en de acteur mocht dit lied voor de gelegenheid zingen en uitbrengen onder de naam Hero. Een van de andere acteurs in de film had een vader die ook Hero heette. En die was ook weer acteur. Toeval bestaat niet.
Nou ja, en toen was het ineens tijd om een blogje over Bill Callahan te tikken. Bill wie? Bill Callahan. Een eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriter met zo ongeveer de herkenbaarste lage stem uit de hedendaagse popmuziek. Deze Bill brengt binnenkort (14 oktober) een nieuwe plaat uit met de zeer interessante titel
Die komma moet daar weg. Ik kopieerde hem per ongeluk mee. De titel is dus in spiegelbeeld. Lees zelf maar wat er eigenlijk staat; als ik het verklap is er geen klap meer aan. Hoe dan ook, overal ter wereld zitten in indie/alternatieve muziek gespecialiseerde muzieknerds op dit moment in de symbolenfunctie van hun tekstverwerkingssoftware te zoeken naar gespiegelde letters. Arme stakkers. Kopieer die letters gewoon als plaatje, en klaar is Kees.
Wat me dus meteen al fascineert is de eerste single van die plaat, Natural Information geheten. Klonk de muziek van Callahan op al zijn soloplaten al losjes en geïmproviseerd, hier gaat ie helemaal los, inclusief een aantal gastmuzikanten die met elkaar een heuse backing-band voor de eenling lijken te vormen. Als ik zo’n opvallende songtekst hoor ga ik er altijd meteen naar op zoek, en dit nummer bleek zo nieuw te zijn dat de tekst nog niet eens op Genius stond. Even verder zoeken dan maar. Aha, raak, er zijn oplettenden die zoiets wel meteen waarderen en even online zetten.
Wat meteen opvalt is de belachelijke herhaling van de titel van het lied. Maar liefst 21 keer doet zingt de zanger de woorden Natural Information. Wat is die natuurlijke informatie precies? Bill lijkt een rookgordijn op te trekken. Niet voor niks noemde hij zichzelf in een grijs verleden Smog. Ok, al vrij snel kom je uit bij een muziekproject dat Natural Information Society heet. De mensen die bij dat project betrokken zijn komen uit Chicago en releasen wel eens platen op het Drag City-label. Even doorklikken. Ja hoor, Bill Callahan schijnt nogal wat muziek uitgebracht te hebben via dat label. Zo komen we ook geen stap verder.
De verdere songtekst van Natural Information biedt ook weinig soelaas.
Got me in a state, a deep contemplation
Ok, hij komt in een staat van diepe contemplatie dankzij de natuurlijke informatie. En verder?
Strolling my baby down the street All I see is little feet As she sleeps, I dream Baby dream, dream, baby dream
Altijd leuk, die dubbelzinnigheid bij dat woord ‘baby’ in het Engels. Eerst denk je aan een schatje, een liefje, maar nee hoor, het blijkt te gaan om een kleine spruit die voor Bill in een kinderwagen ligt. Haar kleine voetjes steken schattig uit. En terwijl zij slaapt, droomt hij. En maant hij haar om hetzelfde te doen: ‘Baby, droom, droom, baby, droom!’ Ja, ja, al goed, papa!
A breeze upon the pale skin Metal lock lies within
Gaat dit nog over zijn kleine meisje in de kinderwagen? Een briesje waait over haar bleke huid. Een metalen slot ligt erin. Ok, ok.
I wrote this song in five and forever I’m writing it right now I wrote this song in five In recovery slides
Heerlijk, liedjes waarin verwezen wordt naar het liedjesschrijfproces. Hij deed er vijf minuten/dagen/maanden/jaren over om dit lied te schrijven. Ik hoop persoonlijk op vijf minuten. Zo klinkt het lied en ik blijf daar graag in geloven. ‘Ik ben het op dit moment aan het schrijven’ sluit daar ook het lekkerst op aan. En dan komt denk ik het mooiste beeld uit het lied. Ik moest het opzoeken om het te snappen, maar recovery slides zien er dus zo uit:
Tsja, hoe noem je zoiets, orthopedische ziekenhuisslippers? Het woord ‘recovery’ lijkt wel op zoiets te duiden in elk geval: ‘herstelslippers’, slippers waarin je lekker herstelt van eh….iets, een blessure, verwonding of whatever. Het beeld werkt in elk geval: ik zie hem voor me, de singer-songwriter met de droge, lage stem, zijn band om hem heen, een tekst verzinnend terwijl hij zing en speelt. Heerlijk.
Maar ja, de raadselachtigste zinnen moeten dan nog komen…
Two million years of date Humans still in Barbuda Despite natural information
Ook dit moest ik weer opzoeken. Barbuda is een eiland in het Caribisch gebied. Niemand minder dan Columbus ontdekte het ooit, in 1493, en stuitte er op de oorspronkelijke bewoners, te weten Arowakken en Cariben. Die zouden er (volgens de Engelse pagina) in de Steentijd zijn aangekomen. Maar Bill, hoe kom je er dan bij dat er al 2 miljoen jaar mensen wonen? Wat weet jij wat Wikipedia niet weet? Ben je behalve singer-songwriter ook nog een soort alwetend orakel? Bill, leer Nederlands, lees mijn blog, beantwoord mijn vragen, asjeblieft! Ik beloof dat ik je album zal kopen zodra het uitkomt op vinyl, in februari 2023.
POST SCRIPTUM
Volgens mij moest daarboven niet ‘date’ staan, maar ‘data’. Dán snap ik het wel! Bedenk dat we al ruim twee miljoen jaar informatie/data verzamelen en je snapt dat het – in de belachelijk grote digitale datadichtheid van ons huidige tijdgewricht – vanzelfsprekend heerlijk is als er nog informatie is die ‘natuurlijk’ genoemd kan worden, d.w.z.: niet opgeslagen in een of ander datacentrum. En als Barbuda staat voor ongereptheid, dan staat dat eiland natuurlijk ook voor niet gedigitaliseerde informatie, ‘natuurlijke’ informatie, zogezegd.
Tijd om Madison Cunningham te pluggen. Madison Cunningham, singer-songwriter, denk ik. Ik weet het niet zeker, want ik heb verder niks over haar opgezocht. Mensen die mij kennen geloven dat vast niet. ‘Jij, niks weten over een artiest wier lied je de afgelopen weken tientallen keren gedraaid hebt? Laat me niet lachen!’ Toch is het zo. Ik zweer het je. Ik weet zelfs niet zeker of ze een vrouw is, hoewel haar stem, foto, en jurk het wel doen vermoeden, maar tegenwoordig weet je die dingen allemaal niet meer zeker. Het is een rare wereld. Ik ben blij dat een stuk over Jonathan Franzens laatste boek op mijn blog sinds eind 2021 123 gelezen (aangeklikt) is, maar van een collega hoor ik dat haar tienjarige dochter met Robloxfilmpjes tienduizenden, soms honderdduizenden views oogst. Alles is betrekkelijk, zelfs een voornaamwoord als die of dat.
Terug naar Madison Cunningham. Ik vermoed dat er een album van haar hand aankomt. Er zijn vier liedjes uitgebracht met allemaal ongeveer hetzelfde artwork, uit een en dezelfde fotoshoot gepeurd (zie het filmpje onderaan dit bericht).
Vet cool, dat zwarte leer en die psychedlische zwart-witte achtergrond. En doordat ik dit plaatje zocht weet ik nu dat het album Revealer over anderhalve week (9 september) uitkomt. Daarop staan dan in elk geval de fantastische nummers Anywhere, Hospital en In from Japan. Waarvan akte.
Even van de hak op de tak. Ik ben dus fan van de Rus Yevgeni (45 jaar) die om de dag een column heeft in de Volkskrant. De column begon onder de naam ‘Bericht uit Moskou’ vlak na de inval van de Russen in Oekraïne, en is te lezen op maandag, woensdag en vrijdag. Op dinsdag, donderdag en zaterdag is op dezelfde plek ‘Bericht uit de schuilkelder’ te lezen, waarin de Oekraïense Elena (66) vertelt over haar leven in Boedapest, waar ze na de uitbraak van de oorlog heen vluchtte.
Yevgeni’s column is van onschatbare waarde, omdat er sinds de uitbraak van de oorlog steeds minder nieuws is over Rusland en zijn bevolking. Dat is niet zo vreemd, als je bedenkt dat de overheid het land zo goed als verborgen houdt voor buitenlandse journalisten en er strenge straffen staan op het verspreiden van ‘nepnieuws’.
Vandaag staat in de eerste alinea van zijn column de volgende zin: ‘We hebben een oud axioma: de tsaar heeft altijd gelijk.’ Axioma, een term afkomstig uit de wiskunde, betekent: ‘basisbegrip dat zonder bewijs aangenomen moet worden’. Als synoniem wordt vaak ‘dogma’ genoemd.
Hoe de column verdergaat moeten jullie zelf maar lezen. Ik begon aan dit blogje door een woordspeling die in me opkwam: axioma –> actie-oma. En die bracht me dan weer op het lied dat ik twee maanden geleden (maar het lijken er wel twintig) maakte, ter ere van de zogenaamde oppositie-oma. U weet wel, die Russische oma die in opstand kwam tegen haar eigen overheid. Sindsdien horen we over dat soort zaken nog maar nauwelijks, wat natuurlijk enorm schrijnend is.
Wat een goed idee: je bent twee jonge Britse vrouwen van het eiland Wight, je hebt een klik, je bent allebei prettig gestoord en hebt een perfect gevoel voor spitsvondige teksten, je denkt allebei dat je misschien wel een beetje gitaar kunt spelen en een beetje zingen en je begint samen een indiebandje, dat je de onwaarschijnlijke naam Nat Been (in de Nederlandse vertaling klinkt ie nóg onwaarschijnlijker) geeft. Je brengt een paar singles uit die het alternatieve muziekwereldje versteld doen staan en komt dan met een retegoed debuutalbum, dat in de beste ‘retegoeie-debuutalbum-traditie’ titelloos is.
Ik zag onlangs dat er nog kaarten waren voor een concert in Paradiso in november (!) Zonder te aarzelen aangeschaft, uiteraard.
Nou ja, genoeg geluld. Luister en kijk zelf maar even.
Voor een groot deel speen ze hier de melodie van Dave Brubecks Take Five, dus ik snap die titel eerlijk gezegd niet helemaal, maar goed, ’t is een lekker nummer zo, voor de vrijdagavond.
De Laatste IJsschots 