Columns schrijven

Maandagochtend. Ik probeer mijn derdeklassers uit te leggen hoe je een column moet schrijven en refereer nog even aan de les van een week geleden, waarin ik de leerlingen een soort bloemlezing liet lezen van alles wat er het weekend daarvoor aan columns in de bladen had gestaan. Dat er net een vreselijke aanslag in Nieuw-Zeeland was gepleegd en welk gedachtegoed de aanslagpleger aanhing. Toen wisten we nog niet wat er amper anderhalf uur later in Utrecht nog allemaal stond te gebeuren. En nu stonden de kranten vol met columns over ‘Utrecht’ en de monsterzege van FvD. Mijn leerlingen lijken aandachtig te luisteren en ik merk dat ik zelf pas opschrik uit mijn verhaal als de stoere jongen met de priemende ogen nieuwsgierig vraagt welke website dat dan is, waar al die jongeren Baudets subtiele verwijzingen naar rassenscheidingen direct gretig oppikken en met elkaar bespreken. ‘4Chan heet de bekendste volgens mij’, antwoord ik rustig. Tegelijkertijd gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat als je ze dit soort info nou juist niet zou moeten geven? Hoeveel zin heeft het om altijd gematigd en objectief te blijven als docent? Vragen, vragen.