Pointe-loze blogs
Soms loop je vast. Je wilt schrijven, maar je weet niet precies waarover. Je begint, je schrapt, je begint opnieuw. Alles wat je opschrijft voelt te gewild, te bedacht. Het moet ergens naartoe, maar waarheen?
Toen ik laatst De goede zoon van Rob van Essen las, bleef ik hangen bij een concept dat de hoofdpersoon introduceert: ‘plotloze thrillers’. Spanningsromans zonder plot—een contradictie, maar juist daardoor intrigerend. Het zette me aan het denken: als een thriller zonder plot kan bestaan, waarom dan geen blog zonder pointe?
Een pointe-loze blog. Een tekst die nergens op uitkomt. Geen conclusie, geen scherpzinnige afsluiting, geen diepere laag die zich in de laatste alinea ineens openbaart. Gewoon woorden, gedachten, een beweging van zinnen die ergens begint en ergens eindigt zonder dat je als lezer precies weet waarom daar.
Misschien is dat juist wat schrijven soms nodig heeft: even niet zoeken naar betekenis, maar gewoon schrijven. Schrijven zonder einde, zonder doel, zonder pointe. Misschien is dat de enige manier om weer op gang te komen.
De Laatste IJsschots 