6/4 is cool!

Ja sorry, dit wordt weer best een specialistisch verhaal over muziek, dat misschien voor niet-muzikanten lastig te volgen is of misschien zelfs gewoon oninteressant. Sorry!

Het gaat even over maatsoorten. Als je als drummer ooit gewezen bent op het feit dat er meer is dan de standaard vierkwartsmaat (het leeuwendeel van alle popnummers valt in deze categorie) en je begeeft je af en toe eens buiten dat platgetreden pad, dan gaat er een wereld voor je open. Of je nou een driekwartsmaat/walsje speelt (denk het ‘sombere’ stukje in ‘We can work it out’ van The Beatles, op het moment dat Lennon en McCartney ‘…for fussing and fighting my friend’ zingen) of een 6/8 (Bijvoorbeeld ‘Norwegian Wood’ van – alweer diezelfde – Beatles) of misschien zelfs de befaamde 7/8 (‘Money’ van Pink Floyd) of 5/8 (‘Take 5’ van Dave Brubeck); telkens als je aan een nieuwe maat begint na een ‘ander getal dan 4’ moet je even goed nadenken en word je uit de sleur van alledag getrokken. En dat is goed nieuws.

Maar de aller- allercoolste rare maatsoort der rare maatsoorten vind ik toch wel 6/4. Dat is een rare maatsoort in vermomming, zeg maar. Als je 3/4 of 6/8 speelt heb je wel door dat er een soort van ‘deining’ in het ritme zit (Denk ‘Als het golft’ van De Dijk), maar bij 6/4 is er gewoon een 4-to-the-floor gevoel, maar wordt de tweede maat zeg maar halverwege afgekapt. Geniaal! Ik ga geen voorbeelden noemen, want daar is 6/4 gewoon te cool en te obscuur voor, maar één nummer – dat ik zojuist ontdekte op Tidal, waardoor ik er een blogje over ging tikken – wil ik jullie niet onthouden. Het is de nieuwe single van de Australische band Nice Biscuit (‘Aardig Koekje’, in het Nederlands; dat zou toch ook de naam van een gezapig cabaret-duo kunnen zijn, dunkt me) en hij heet ‘Rain’. Er is ook een clipje bij, waardoor ik jullie nu veel luister- én kijkplezier kan wensen. Veel luister én kijkplezier!