8 februari 2019
Eerie Wanda – Pet Town
En toen luisterde ik afgelopen week zomaar ineens naar het debuutalbum van Eerie Wanda, alter ego van de Nederlands/Kroatische Marina Tadic. Lekkere luisterliedjes met eigenzinnige wendingen en akkoorden, getokkeld op een Spaanse gitaar. De zang doet hier en daar denken aan Laura Veirs. Er zijn mindere singer-songwriters om mee vergeleken te worden. De arrangementen op deze plaat zijn stuk voor stuk smaakvol, met net dat beetje elektronica om het wat spannender te maken dan gebruikelijk in dit genre. Mooiste lied van de plaat is wat mij betreft The Intruder, waarin alle bovengenoemde sterke punten van Eerie Wanda samenkomen.
Eindoordeel: vier bolletjes.
Check hieronder de clip bij het titelnummer Pet Town.
14 mei 2018
Glitterkots en de Nasmaak – Tenderised RAW Feelings
Glitterkots en de Nasmaak – Tenderised – RAW Feelings
Ondanks verscheen bij ons van De Laatste IJsschots ineens een ouderwets cd’tje ten burele. Het ging om het eerste echte album van het elektronische duo Glitterkots en de Nasmaak. Nou luister ik normaal gesproken nooit naar elektronische muziek, maar wat deze heren maken kon mij toch zeker wel bekoren. Op de website van het duo omschrijft Glitterkots zijn muziek als een mix van acid, experimental, noisy techno met een analoge vibe. Amen. Ik heb geen idee of die omschrijving klopt, aangezien ik in geen van genoemde genres thuis ben, maar verrassend en eclectisch is het duo op Tenderised RAW Feelings sowieso.
Neem nu Cage, de tweede track op het album. Een groot deel van het nummer heeft het nog best een rustige, doch duistere groove, maar ongeveer op 4/5 (04:39) is daar ineens een vette, stampende technobeat die je eventjes lekker wakker schudt. De noise-kant van Glitterkots komt bijvoorbeeld boven in de eerste helft van het nummer 9to5beat. Net op het moment dat je denkt dat het nummer die titel niet verdient is daar (op 01:34) ineens die snoeiharde killer-beat, moddervet tot in zijn vezels.
Die aanstekelijke beat wordt vervolgens voortgezet in het nummer Snitches, dat met zijn laserpistoolgeluidjes een angstaanjagend SF-sfeertje neerzet. Het nummer Boozebruise is dan juist weer uitgesproken afwisselend, en toont aan het einde aan dat Glitterkots ook prima uit de voeten kan met een opzwepende breakbeat, waar je heerlijk in kunt ‘hangen’.
Teeth lijkt iets minder naar ‘oudere’ elektronische genres terug te grijpen en lijkt zelfs iets van een dub-step feel te hebben. Toch heeft ook deze track de onmiskenbare Glitterkots-signatuur doordat ook hier experimentele, immer veranderende prikkeldraad-noises nooit ver weg zijn. Op 01:36 zit trouwens een heerlijke overgang in dit nummer die niet zou misstaan op de betere experimentele dance-podia die ons land rijk is.
Op afsluiter A Storm Is Coming nemen de mannen wat gas terug (heerlijk ambient-intro!) en laten op die manier een andere, wat rustiger kant van zichzelf zien dan in de voorgaande tracks. ‘Filmisch’ en ‘spacy’ (niet Kevin!) zijn denk ik de beste omschrijvingen van deze heerlijke trippy track.
Kortom, als je geïnteresseerd bent in experimentele elektronische muziek (de heren improviseren eigenlijk alles met z’n tweeën, iets wat live ook verdomd goed lijkt uit te pakken, getuige bijvoorbeeld dit filmpje) die tegelijk dromerig, schurend en stampend is, dan mag je dit album eigenlijk gewoon niet missen.
Klik hier om het album op Spotify te beluisteren.
Recensent: Willem Boon
6 maart 2018
Awkward I – KYD
Al een paar weken geleden uitgekomen, maar toen had ik dit blog nog niet. Ik heb een zwak voor de muziek van Djurre de Haan, a.k.a. Awkward I. Het zit hem denk ik in de combinatie van een aantal sterke features van zijn songschrijverschap: eigenzinnig, gespeend van clichés, niet terugdeinzend voor ongebruikelijke invloeden (klassiek) in zowel composities als arrangementen en last but not least: een uniek stemgeluid. Dit album liet om allerlei redenen nogal lang (zes jaar) op zich wachten, maar het is wederom een pareltje geworden. Uitschieters zijn voor mij Happiest man (at your funeral) met een wonderlijke tekst over oa mammoeten, het aan Malkmus en Pavement herinnerende Almost, de single Road is Rock met daarin de duidelijk hoorbare invloed van Bill Callahan/Smog, het op de juiste manier Kurt Cobain echoënde Haul Away en natuurlijk afsluiter Skinny Jeans, met onweerstaanbare Ringo-drums en Beatle-cello’s. Meteen kaarten gekocht voor het optreden in Ekko op 11 mei a.s. Hopelijk laat het volgende album niet weer zo lang op zich wachten, hoewel De Haan er de man niet naar is om zijn bemoeienissen met theater en film de komende jaren in de ijskast te zetten.
De Laatste IJsschots 