Tijd om Madison Cunningham te pluggen. Madison Cunningham, singer-songwriter, denk ik. Ik weet het niet zeker, want ik heb verder niks over haar opgezocht. Mensen die mij kennen geloven dat vast niet. ‘Jij, niks weten over een artiest wier lied je de afgelopen weken tientallen keren gedraaid hebt? Laat me niet lachen!’ Toch is het zo. Ik zweer het je. Ik weet zelfs niet zeker of ze een vrouw is, hoewel haar stem, foto, en jurk het wel doen vermoeden, maar tegenwoordig weet je die dingen allemaal niet meer zeker. Het is een rare wereld. Ik ben blij dat een stuk over Jonathan Franzens laatste boek op mijn blog sinds eind 2021 123 gelezen (aangeklikt) is, maar van een collega hoor ik dat haar tienjarige dochter met Robloxfilmpjes tienduizenden, soms honderdduizenden views oogst. Alles is betrekkelijk, zelfs een voornaamwoord als die of dat.

Terug naar Madison Cunningham. Ik vermoed dat er een album van haar hand aankomt. Er zijn vier liedjes uitgebracht met allemaal ongeveer hetzelfde artwork, uit een en dezelfde fotoshoot gepeurd (zie het filmpje onderaan dit bericht).

Vet cool, dat zwarte leer en die psychedlische zwart-witte achtergrond. En doordat ik dit plaatje zocht weet ik nu dat het album Revealer over anderhalve week (9 september) uitkomt. Daarop staan dan in elk geval de fantastische nummers Anywhere, Hospital en In from Japan. Waarvan akte.

Wat een goed idee: je bent twee jonge Britse vrouwen van het eiland Wight, je hebt een klik, je bent allebei prettig gestoord en hebt een perfect gevoel voor spitsvondige teksten, je denkt allebei dat je misschien wel een beetje gitaar kunt spelen en een beetje zingen en je begint samen een indiebandje, dat je de onwaarschijnlijke naam Nat Been (in de Nederlandse vertaling klinkt ie nóg onwaarschijnlijker) geeft. Je brengt een paar singles uit die het alternatieve muziekwereldje versteld doen staan en komt dan met een retegoed debuutalbum, dat in de beste ‘retegoeie-debuutalbum-traditie’ titelloos is.

Ik zag onlangs dat er nog kaarten waren voor een concert in Paradiso in november (!) Zonder te aarzelen aangeschaft, uiteraard.

Nou ja, genoeg geluld. Luister en kijk zelf maar even.

Voor een groot deel speen ze hier de melodie van Dave Brubecks Take Five, dus ik snap die titel eerlijk gezegd niet helemaal, maar goed, ’t is een lekker nummer zo, voor de vrijdagavond.

Mag ik aan u voorstellen: Plexant. Deze geniale singer-songwriter en producer uit Amsterdam-Noord heeft zojuist zijn eerste album ehh…gedropt (ze je dat zo, tegenwoordig???) en het is er een om in te lijsten! Luister deze acht zeer zorgvuldig in elkaar gezette muziekstukken op een goede koptelefoon in de juiste volgorde en je snapt wat ik bedoel. In ieder nummer zitten wel een paar geniale, verrassende wendingen. Ook tekstueel doet Plexant van zich spreken: alle nummers bevatten eigenzinnige, poëtische vondsten. Kortom, luisteren maar!

Ik maakte een liedje over de Oppositie-oma.

Al dagen spookte de vraag door mijn hoofd: waar lijkt dat riffje uit Black Summer, de nieuwe single van de Red Hot Chili Peppers, op? En vannacht, de slaap niet vatten kunnende, schoot het me ineens te binnen: de Beatles! Het duurde nog wel enige tijd voordat ik erachter kwam wélk nummer van de Fab Four, maar ook dat schoot me vanzelf te binnen: A Hard Days Night. Het gitaarloopje zit in beide nummers ongeveer op dezelfde plek: in het midden. Luister en oordeel zelf:

Neem ik het John Frusciante, de gitarist van de Peppers, kwalijk? Natuurlijk niet! Want Under The Bridge en uit de dood opstaan enzo. Dus. En trouwens, de grootsten der aarde jatten allemaal wel eens iets. Daar wees niemand minder dan Elvis Costello ons onlangs nog maar eens fijntjes op.