Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen Probeer Coltrane te volgen
Ooit, lang geleden, in de tijd dat mensen communicatiekanalen nog geen Social Media noemden, was er een soort anarchistisch vrijplaatsje op het wereldwijde web dat MySpace genoemd werd. Het was een heerlijke plek om te vertoeven, voor mensen zoals…eh…ik.
Iedereen die op de grap op z’n zolder-, kelder- of studentenkamertje rare (Nederlandstalige) muziekjes e.d. in elkaar zat te frutselen kon er terecht én wist elkaar te vinden.
Sommige van die MySpace-vrienden ben ik vergeten, maar soms, heel soms, komt er ineens eentje zomaar bij me terug. Fifi Hengsten is een van die vrienden. Een band/project met onnavolgbare, absurdistische Nederlandstalige liedjes (??), zoals het onvergetelijke nummer Ivo Niehe, met de al even onvergetelijke tekst
Iedereen gaat vreemd, iedereen gaat vreemd, iedereen gaat maar vreemd, maar Ivo Niehe. Ivo die doet zoiets niet.
Het nummer is niet te vinden op Spotify of welk ander hip muziekstreamkanaal dan ook, maar op YouTube staat nog een fantastische live-registratie (met beeld!!) van het lied.
Met veel trots en respect presenteer ik hier: Fifi Hengsten met het lied Ivo Niehe (live).
(Let even op: na een paar seconden zegt iemand die vlakbij de camera staat: ‘Goeie band, man!’)
Soms kom je een lied tegen dat je nog echt het gevoel geeft dat de schrijver er alles aan heeft gedaan om het te vervolmaken. Muziek en tekst zijn één, er wordt geen noot teveel of te weinig gespeeld en er zit geen woord te veel of te weinig in. Teenage Sequencer van de Amerikaanse band Pedro the Lion is zo’n lied. Als je goed naar de zanger luistert vertelt hij je zo’n hartverscheurend, beeldend en herkenbaar verhaal over zijn jeugd, dat je niet anders kan dan de (ooit in de jaren ’90 zo populaire) verhaaltjes-videoclip er haarscherp bij te denken.
Kort samengevat: Teenage Sequencer gaat over dat ondefinieerbare moment dat je ophoudt een basisschoolkind te zijn en ineens op de drempel staat van de ‘tienertijd’ en de daaraan gekoppelde middelbare school. De jongen uit het lied (volgens wikipedia zanger David Bazan zelf, die het hele nieuwe album Havasu ophing aan zijn eigen jeugd) beleeft na een gymles op de basisschool zijn eerste kus, waarna hij tot z’n grote teleurstelling geen tweede van het meisje in kwestie krijgt. Ook de volgende dag wijst ze hem, tot zijn nóg veel grotere teleurstelling, af.
Een tijd later – inmiddels heeft hij al vier keer verkering gehad en is het al net zo vaak uitgegaan – komt de ‘ik’ uit het lied op de laatste schooldag (van het middelbaar?) het meisje van zijn eerste kus weer tegen.
En dan, in het laatste couplet, wordt de tekst ineens raadselachtig; en dat mag dus óók, in een perfect lied! Duidelijk is dat de ‘ik’ alsnog beloond wordt voor het lange wachten; zijn eerste liefde ziet hem alsnog zitten en zegt dat ze hem het hele schooljaar al in de gaten heeft gehouden. Maar dan…
‘Bill had het fout’, zegt ze tegen de ik, en ‘ik wou dat ik was gebleven tot het einde van ons lied.’ Welke Bill? Wat heeft die tegen het meisje gezegd? Waarom bleek dat verkeerd te zijn? Wat is ‘ons lied’ waar ze naar verwijst en wanneer is dat dan gedraaid? Hebben ze er (net niet) op gedanst samen tijdens een schoolfeest of iets dergelijks? Je weet het niet.
Ik heb twee theorieën over deze raadselachtige open plekken in de tekst.
De schrijver wil het niet te letterlijk maken en vindt dat je ze als luisteraar zelf mag invullen. Als deze theorie klopt zouden de open plekken het nummer een zekere literaire kwaliteit geven.
Je vindt het antwoord op bovenstaande vragen in een of meerdere van de andere liedjes op het ‘conceptalbum’ Havasu. Ook dit zou het lied extra cachet geven, want kom er nog maar eens om in 2022: een album waarop er überhaupt zoiets als samenhang is tussen de afzonderlijke liedjes.
Hoe het ook zij, het is een mooi lied, hoewel het van veel mensen wel wat minder larmoyant zal mogen allemaal.
O ja: een sequencer is een computertje waarmee muzikanten ervoor kunnen zorgen dat elektronische muziek (beats, baslijnen, melodieën etc.) perfect in de maat blijft lopen. Het is dus een apparaat dat het moet hebben van z’n voorspelbaarheid. In de refreinen klinkt de ik-figuur een beetje wanhopig, als hij zegt dat het nou eenmaal de natuur is die iemand – voorspelbaar als een sequencer – in een tiener verandert. Je wéét immers precies wanneer dat gebeurt: op je tiende verjaardag. Maar stiekem ook: op het moment dat je je eerste kus en je eerste liefdesverdriet ervaart.
Hier de tekst:
Teenage Sequencer
You said to meet by the gym after school before volleyball Your grin poked through the door and we met lips As electric as the kiss was The way you told me no When I leaned in for another thrilled me more
There goes nature Pulling me along like a sequencer Right on time Turning me into a teenager Will I always be a teenager now
Oh I had a hard time falling asleep that night Then woke up anxious to get to school And exchange some sweet nothin But when I saw you in the hall Without an explanation You called it off
There goes nature Pulling me along like a sequencer Right on time Turning me into a teenager I don’t wanna be a teenager now
Four breakups later On the last day of school You pulled me aside And I tried to play it cool You’d watched me all year And you knew Bill was wrong And you wished you had stayed through The end of our song
Ik voel me een legoblokje Koud en hard en zwanger van mogelijkheden Ik heb een kleur, maar je ziet niet welke Ik heb een vorm, maar ook die is onbestemd
Ik ben mezelf niet Of al die eeuwen nooit geweest, Ik ben het verkeerde blokje op ‘t verkeerde legofeest
Dat is me toch ook wat. De ene na de andere muziekfilosoof noemt de opkomst van streamingdiensten als Spotify de doodsteek voor het muziekalbum als hoogwaardige kunstvorm, komt er een Britse zangeres langs die de mogelijkheid om muzieknummers naar believen ‘hap-snap’ te beluisteren via een shuffle-functie door het eerder genoemde Spotify gewoon uit laat zetten!
Allemaal goed en wel en prachtig natuurlijk, zo iemand die als vleesgeworden non-conformist de kont tegen de krib durft te gooien en tegen de mainstream in durft te zwemmen, maar als het muziekalbum levend gehouden moet worden door dit soort trucjes is het denk ik pas écht droevig gesteld met dit artistieke medium.
Want in hoeverre heeft zo’n shuffle-functie (of welke andere manier om door liedjes heen te skippen dan ook) nou echt bijgedragen aan een afnemende waardering voor het muziekalbum? Als ik terug in de tijd ga was het bij de doorbraak van de CD bij het grote publiek ook al zo dat de luisteraar ineens met het grootste gemak de minst leuke liedjes van een album middels één knop op het apparaat dan wel afstandbediening kon uitsluiten van de luistersessie. En daarvoor dan, bij cassettebandjes? Ok, de spoelfunctie was wat onhandig, maar als je hem eenmaal in de vingers had (spoel, stop, luister, spoel, stop, luister; tot je het juiste liedje hebt gevonden) kon je net zo goed het kaf van het koren scheiden bij je lievelingsbandjes.
Was het dan de LP, die goeie ouwe langspeelplaat, die ervoor zorgde dat iedereen áltijd een muziekalbum van A tot Z, in z’n hele glorieuze volledigheid tot zich nam? Natuurlijk niet. Al sinds jaar en dag bestaat er de mogelijkheid om op een of andere manier die arm op te tillen om vervolgens de naald in de juiste groef bij het juiste liedje (even goed tellen en kijken naar de lengte van het betreffende lied) te laten glijden. Kortom: liedjes skippen is van alle tijden.
Is dit dan een pessimistisch blogje geworden? Geenszins hoor! Ik ga nu het nieuwe album van Adele beluisteren. Op Spotify! 🙂
Het algoritme van Blendle weet inmiddels dat ik van muziek houd, dus ik krijg nogal het een en ander aan gave muziekjournalistiek aangeboden tegenwoordig. Zo vond ik in de nieuwsbrief van vandaag een interview uit het Belgische Knack Focus met een jonge held uit de Keniaanse muziek-scene. Martin Khanja speelt al jaren in metalbands uit Kenia, maar breekt nu internationaal ook een soort van door in de underground-/indiescene, waardoor ook de Belgen hem inmiddels in het vizier hebben. Zijn band (eigenlijk duo) Duma schijnt opgepikt te zijn door het legendarische Amerikaanse label Sub Pop (o.a. bekend van Nirvana). Ik bekeek en beluisterde twee nummers op Youtube en verbaasde me over de heftigheid van zowel de beelden als de muziek. Het is meer een soort elektronische noise met schreeuw/grunt eroverheen dan dat het echt op metal lijkt, maar toch, dit soort muziek verwacht je niet uit een land als Kenia.
Omdat ik toch benieuwd was naar hoe Khanja klonk en oogde toen hij nog in ‘echte’ metal bands speelde, ging ik op zoek naar oude filmpjes van zijn band Lust of a Dying Breed. Hieronder zie je die band in de gloriedagen, waarschijnlijk ergens buiten in de Keniaanse zon, inclusief headbangende Kenianen vooraan het podium. Je hoort dat het hier en daar rammelt, maar ergens moet het talent dat nu met Duma zelfs zalen in Polen uitverkoopt (Duma schijnt ‘trots’ te betekenen in het Pools) toch al wel aanwezig zijn geweest. Dit lbijf ik volgen!
Lust of a dying Breed, live, vermoedelijk ergens in Afrika/Kenia/Nairobi
Ik wilde hier eigenlijk een flauw clipje bij maken, maar ik weet niet of ik wegkom met allerlei op internet bij elkaar gescharrelde plaatjes van Pokémons en Poké Bowls….
Potverdikkie, dan heb je een blog die De Laatste IJsschots heet, blijkt een heel kinderkoor verdwijnende ijsbergen te bezingen, over een gitaarpartij die je zelf hebt ingespeeld. Ben ik me even een partijtje trots! (ook op die kinderen natuurlijk hè!)
De Laatste IJsschots 