Onlangs ontdekte ik dat Tidal een puike selectie maakt van de beste nieuwe Britse indie-muziek die de afgelopen tijd uitkwam. Daar zitten een paar bekende namen tussen, maar vooral heel veel onbekende. ‘British Indie’ noemt Tidal die playlist, en er staan 74 liedjes in die ik zelf heb teruggebracht tot de – in mijn oren – 20 beste. En die heb ik dan ook nog in een logische volgorde gezet. Voor mezelf. En voor u. Afin, luister zelf maar.

Een walrus bij Wales, potjandorie, als Lennon dit had kunnen meemaken…

Omdat het by far het beste liedje (nou ja, liedje…?) is dat ik de afgelopen tijd heb gehoord, ga ik hier even wat woorden wijden aan Where’s My Brain van The Lazy Eyes. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze jonge Australische viermansformatie gehoord voordat ik op hun nieuwste single stuitte, maar als je de schaarse biografietjes op het web mag geloven worden ze her en der al een tijdje op handen gedragen in de muziekwereld.

Eigenlijk is het recept voor Where’s My Brain al zo oud als de weg naar Rome: zet vier mensen (drums, bas, twee gitaren) in een ruimte, laat ze zes en een halve minuut lang (de radiovriendelijkste single-lengte; not!) een simpele, maar moddervette psychedelische groove spelen, zorg dat er genoeg dynamiek in zit met vloeiende, maar toch ook onverwachte hard-zacht-hard-wendingen, verzin een pakkende zanglijn en een niet al te ingewikkelde tekst en je hebt een hit! Ehhh, nou, ja, niet in de meest klassieke zin van het woord, want een nummer zoals ik het hierboven beschrijf druist zo’n beetje tegen alle moderne eisen in die pak ‘m beet Youtube en Spotify aan artiesten stellen. Maar is dat erg? Natuurlijk niet, zeg ik je, als fan van retro-psychedelica-jam-muziek!

Valt er verder nog wat te zeggen over dit nummer? Misschien dat je bij een eerste luisterbeurt nog kan denken dat de leadzanger een vrouw is, terwijl het in werkelijkheid een jongeman is met een puike kopstem. En over muzikale trucjes gesproken, gitaristen zullen op 03:00 minuten de welbekende flageoletten (een soort ‘tovernoten’) herkennen, die hier zo mooi gemixt zijn, gedubbeld met een of ander keyboardje, waardoor ze ineens toch verrassend klinken. Luister zelf maar.

Dit lied staat trouwens op 1 in mijn ondanks gedeelde playlist ‘Met gratie naar je vaccinatie’.

Dit liedje had eigenlijk wel wat meer aandacht verdiend. Ik vind het knap dat je tijdens de eerste lockdownweken in 2020 iets schrijft dat de tijdgeest blijkbaar zo goed weet te vangen, dat het bijna een jaar later nog steeds fris, actueel en kloppend klinkt. Ok, de song heeft muzikaal gezien niks opvallends te bieden, maar de tekst is grappig, bijtend, spottend, zielig, opbeurend, vreemd; van alles tegelijk eigenlijk. Afin, luister zelf maar. En, o ja, zelfs de grootste kroeg-haters zullen inmiddels toch wel weer een béétje uitkijken naar een lekkere Rivella in het dorpscafé?

Het werd wel weer eens tijd voor een playlist, dacht ik zo. ‘Met gratie naar je vaccinatie’, heb ik deze genoemd. Liedjes voor de laatste loodjes. Veel luisterplezier!

Het is een zeldzaam recept voor popliedjes, een man en een vrouw die elkaar als een soort gefrustreerde geliefden/love interests toezingen, maar als het met de juiste muzikale ingrediënten gebracht wordt, kan het ware pareltjes opleveren. Twee van de beste voorbeelden daarvan zijn de klassieker Don’t You Want Me van The Human League en de oldskool hiphop-klassieker I Got a Man van Positive K. Wat mij betreft zou het nummer Schatze van Ohtis (een band/project van de singer-songwriter Sam Swinson) moeiteloos in bovengenoemd rijtje opgenomen kunnen worden. Maar dat had nooit gekund, als hij het nummer niet samen zou zingen in duet met een dame, in dit geval singer-songwriter Stef Chura. In de tekst van het lied Schatze bijten de twee elkaar afwisselend van alles toe. De manier waarop zij hem bijvoorbeeld inwrijft dat ie teveel computerspelletjes speelt (terwijl hij aandacht aan háár had kunnen besteden) zal veel echtlieden bekend in de oren klinken:

You’ve been playing that same
Goddamn video game
For twenty-seven nights and twenty-eight days
Grow the fuck up, dude, what the fuck?

Het hele punt van haar geklaag laat hij als druppeltjes van zijn eendenruggetje aflopen, getuige zijn tekst in het refrein:

I do, do what I please
I’m a piece of shit, I just think I’ll get away with it
It’s not difficult, I do it with ease

Hij doet gewoon precies waar hij zin in heeft. Ook in een relatie. (Hoeveel mannen – die daar eigenlijk te laf voor zijn – zouden niet stiekem wensen dat ze zo’n houding zouden aannemen tegenover hun wederhelft?!)

Maar het mooiste is natuurlijk dat zij riposteert met:

(Fuck you very much, sir)

Niet voor niks tussen haakjes gezet in de officiële weergave van de songtekst, want hij heeft natuurlijk, droogkomisch, het laatste woord in het refrein:

Absolutely

In het tweede couplet bewijst Swinson ook nog de hele cancel culture met een vleugje MeToo te kunnen mixen, als hij haar laat zingen:

You were fucking around
Anybody that you found
Then you got canceled on Instagram

Nou ja, luister en oordeel zelf maar.

En hier nog even de klassiekers:

Even een nieuw talent aan u voorstellen: Katy Kirby. Deze 25-jarige jonge singer-songwriter uit Nashville USA, heeft gisteren haar debuutplaat Cool Dry Place uitgebracht en dat is werkelijk een pareltje. Luister naar hoe ze het ene moment zoetgevooisd zingt, zichzelf subtiel begeleidend op een akoestische gitaar (openingsnummer Eyelids) om in een ander nummer haar elektrische gitaren van sober en afgemeten langzaam naar gruizig en wild op te schroeven (titeltrack Cool Dry Place). Zo nu en dan klinkt Katy Kirby als Americana-heldin Kathleen Edwards in haar beste jaren, maar in single Traffic hoor je ineens melodieën, effecten en trucs (autotune, een rare maatsoort in het refrein) die aan Vampire Weekend doen denken. Laat je niet misleiden door haar onschuldige jongens-achtige meisjespose op de hoesfoto, Katy Kirby heeft wel degelijk een stoer, rafelig randje en als ze dat de komende jaren nog meer ontwikkelt, is dit een songer-songwriter om in de gaten te houden. De Laatste IJsschots geeft deze plaat vijf van de vijf bolletjes.

In de nieuwste editie van Quest Historie staat een prachtig overzicht van een aantal beroemde afwijzingen. Natuurlijk mag daarin het verhaal van de Beatles niet ontbreken. Iedereen die iets met popmuziek heeft weet dat de band begin 1962 na een auditie door platenmaatschappij Decca werd afgewezen. Wat de meeste mensen niet weten (en ik nu dankzij de Quest dus wél!) is dat Decca – in plaats van met de Fab Four – uiteindelijk wél in zee ging met de groep Brian Poole and The Tremeloes. Laatstgenoemde groep had gelijktijdig met de Beatles een studiosessie gedaan bij Decca. Nog een keer: wie? Brian Poole and The Tremeloes, een band die ‘famous, for all the wrong reasons’ is. Perfect voor een eerbetoon op een prachtige schaatsvrijdag.