Het is de eerste zaterdag van september, +- 20:45, we zitten samen nog in de achtertuin en hoewel het een prima dag was qua weer voel je aan de vroege duisternis en de frisheid van de buitenlucht toch dat de zomer echt voorbij is. Natuurlijk, de weervoorspellers hebben laten weten dat er nog een echte Indian Summerweek aankomt, maar dat kunnen we ons op dit moment even niet voorstellen. Het is ook een lange dag geweest. Afgelopen woensdag werd mijn zoon 3 en ik 38 jaar. Ik betrap mezelf erop dat ik het verhaal van het mooiste verjaardagscadeau ooit eindeloos aan jan en allemaal wil vertellen, terwijl het me eigenlijk juist zo dierbaar is dat ik het zou moeten verzwijgen. (Dat laatste is me hierbij dus wederom niet gelukt…..;zucht.) Hoe dan ook, vandaag vierden we het en het was een heerlijke dag.

We besloten de ochtend samen door te brengen en pas ’s middags om 15:00 uur bezoek te laten komen. Zo ergens rond 10:30 trad de hangerigheid in bij mijn zoon en gingen we (vader en zoon) er met z’n tweeën op uit om taart te kopen. Toen we net onze straat uit waren en hij ‘ik wil naar de kinderboerderij’ zei, wist ik dat dat precies het juiste was om te doen. Het bleek er open dag te zijn, waardoor het plein was opgeleukt met een luchtkussen en een karretje met kinderboeken uit de nabijgelegen bibliotheek. Het luchtkussen liet hij helemaal links liggen, maar hij werd op slag verliefd op de twee nieuwe driewieler-trapfietsjes-met-kiepbak. Na drie kwartier heerlijk spelen gingen we twee taarten halen bij de Hema en in de auto beloofde ik hem al dat hij er sowieso één mocht uitkiezen. Helemaal verguld was hij uiteindelijk met de ‘Red Velvet’.

Tussen 15:00 en circa 20:00 uur is het één lange reeks van mega-indrukken voor de kersverse driejarige. Opa’s en oma’s, ooms en tantes, twee nichtjes van ‘1 jaar-min-een-paar-maanden’, een klein zenuwachtig kef-hondje en eindeloos veel grote en kleine cadeaus: het is een wonder dat hij uiteindelijk toch nog in slaap valt. Als vrouwlief en ik samen in de tuin zitten en de babyfoon eindelijk stil blijft horen we ineens luid en duidelijk ergens in de buurt een Cubaanse live-band spelen. Het klinkt fris, het klinkt aanstekelijk, dansbaar, het klinkt als iets waar je bij wilt zijn, zelfs als je een man van bijna veertig met iets teveel roseetjes en witte wijntjes op bent die eigenlijk naar bed zou moeten. De gedachte ‘ik moet weten waar de muziek vandaan komt’ verdring ik eerst nog, maar als mijn vrouw een paar minuten stil is en ik ook niks meer weet te zeggen besluit ik toch de fiets te pakken en op onderzoek uit te gaan. Wel heb ik even mijn vermoedens uitgesproken naar haar: ‘die half-chique straat hier vlak achter de bosrand, de golfclub, de camping ertegenover of even verderop in het bos-dorp.

Als ik even later van huis wegfiets – het is inmiddels helemaal donker – en de frisse avondlucht opsnuif weet ik dat dit de juiste keuze was. In bijna iedere straat zijn wel één of twee feestjes te bespeuren. Waarom? Wat is er met zo’n eerste weekend van september dat er zoveel feestjes zijn? Of is het het nog steeds lekkere weer of juist de voorspelling dat er nog weer lekker weer aan zit te komen? Vieren de mensen altijd extra veel feestjes als de zomer bijna voorbij is? Ik kom er niet achter, maar de feestjes geven deze avond iets magisch. Bij het ene huis klinkt vanuit de achtertuin ‘pubermuziek’, bij een ander huis kijk je dwars door het raam beneden aan de voorkant naar binnen en zie je zowel grijze mensen als jonge kinderen dansen en swingen op een oude net-niet-hit van Jamiroquai. Maar hoewel ik hemelsbreed juist dichter bij de Cubaanse muziek kom hoor ik er hier juist minder van. Misschien zitten de bomen aan de bosrand het geluid hier ook teveel in de weg. Ik besluit verder te fietsen om in elk geval de golfclub en de camping te checken.

Ik rijd de straat van de golfclub en de camping in en hoor dat eerstgenoemde locatie (rechts) in elk geval afvalt. Omdat de camping een vrij groot terrein heeft besluit ik in elk geval de oprijlaan uit te rijden om wellicht in de buurt van de slagbomen en de receptie te kunnen luisteren of de band wellicht bij het kantine-gebouwtje, centraal gelegen op het terrein, speelt. Helemaal achteraan op het parkeerterrein zit iemand in een auto televisie te kijken. Hij heeft goed hoorbaar en zichtbaar en voetbal aanstaan, en ik weet niet of het door de roseestjes en rode wijntjes komt, maar ergens geeft deze voetbalkijkende auto-kluizenaar me het gevoel dat ik de voeling met de tijdgeest al een tijdje kwijt ben. Het contrast tussen de onpeilbare eenzaamheid van dit tafereel en de lokroep van Cuba had bijna niet groter kunnen zijn.

Omdat ik het campingterrein als onbevoegde niet durf te betreden en toch het vermoeden heb dat de Cubaanse band niet hier, maar ergens in een achtertuin verderop speelt, besluit ik op mijn fiets mijn weg te vervolgen en verder om de camping heen te rijden. Onderweg wordt het verlangen deze band van dichtbij te zien en te beluisteren alleen maar groter, maar stemt het besef dat dit waarschijnlijk ongepast is me tegelijk enigszins bedroefd. Ik ben niet eens fan van Cubaanse muziek, maar het klinkt zowel tijdloos als iets totaal tijdgebondens, iets van een film, een band, een componist/gitarist waar ik nu in mijn hoofd even niet bij kan komen. Iets wat misschien 20 jaar geleden, toen ik op de middelbare school zat en de toekomst nog ongewis en beloftevol was, in de mode was.

Eindelijk kom ik erachter waar de band speelt, maar zoals ik al verwachtte kan ik hem niet aanschouwen. Er wordt gemusiceerd op een besloten feest in de achtertuin van een voor deze buurt niet eens zo heel protserige villa. Wat me dan weer tegenvalt: in de straat staat het niet eens helemaal vol met auto’s. Hoezo niet? Als je deze geweldige band uitnodigt om in je tuin te komen spelen heb je toch ook wel genoeg mensen uitgenodigd om te komen kijken? En als je uitgenodigd bent, en ze hebben je laten weten dat er een goede Cubaanse band komt, dan pak je toch de auto en ga je naar dat feest? Waar is het misgegaan? Het voelt oneerlijk. De bewoners/organisatoren van het feest zouden nu op straat moeten staan om toevallige voorbijgangers alsnog in hun achtertuin uit te nodigen, maar zoiets gebeurt hier kennelijk niet; niet in dit land, niet in deze buurt, niet in deze straat, niet bij dit huis.

Als ik even later thuiskom en mijn fiets in de schuur heb geparkeerd zie ik dat mijn vrouw nog niet naar bed is maar in de keuken nog wat restjes verjaardags-afwas staat te doen. Ik weet dat mijn mondelinge relaas warrig en veel te gedetailleerd gaat zijn en dat ik het beter voor mijn blog kan bewaren, dus ik besluit haar niks te vertellen over wat ik ontdekt heb (zoveel heb ik nou ook weer niet ontdekt) maar meteen over te gaan tot het typewerk. Mijn blog klaagt nooit over warrig, over hak-op-de-tak, over details die er niet toe doen, over teveel meninkjes die te persoonlijk en onbegrijpelijk zijn: mijn blog luistert gewoon. Als ze even later toch nog even komt zeuren om het verhaal lukt het me wonderwel om bovenstaande acht alinea’s in drie zinnen samen te vatten. Dat laatste lucht me dan weer op. Ze kijkt de twee enige filmpjes die ik vandaag van onze zoon heb gemaakt op de camera en moet er hartelijk om lachen. De dag is klaar.

Terwijl ik over de Cubaanse film, muziek, band, componist/gitarist schrijf, schieten alle namen me – als ware ik een Slimste Mens-kandidaat, ineens te binnen: Buena Vista Social Club, Ry Cooder, etc. Misschien is het tijd om daar alsnog verliefd op te worden. Maar dat er mensen zijn die gelijkwaardige klonen ervan kunnen uitnodigen zonder daar een waardig publiek voor te kunnen zetten, daar kan ik met de beste wil van de wereld niet bij.