Categorie: muziek

Plexant – Bubble Universe

Mag ik aan u voorstellen: Plexant. Deze geniale singer-songwriter en producer uit Amsterdam-Noord heeft zojuist zijn eerste album ehh…gedropt (ze je dat zo, tegenwoordig???) en het is er een om in te lijsten! Luister deze acht zeer zorgvuldig in elkaar gezette muziekstukken op een goede koptelefoon in de juiste volgorde en je snapt wat ik bedoel. In ieder nummer zitten wel een paar geniale, verrassende wendingen. Ook tekstueel doet Plexant van zich spreken: alle nummers bevatten eigenzinnige, poëtische vondsten. Kortom, luisteren maar!

John Frus-jattie

Al dagen spookte de vraag door mijn hoofd: waar lijkt dat riffje uit Black Summer, de nieuwe single van de Red Hot Chili Peppers, op? En vannacht, de slaap niet vatten kunnende, schoot het me ineens te binnen: de Beatles! Het duurde nog wel enige tijd voordat ik erachter kwam wélk nummer van de Fab Four, maar ook dat schoot me vanzelf te binnen: A Hard Days Night. Het gitaarloopje zit in beide nummers ongeveer op dezelfde plek: in het midden. Luister en oordeel zelf:

Neem ik het John Frusciante, de gitarist van de Peppers, kwalijk? Natuurlijk niet! Want Under The Bridge en uit de dood opstaan enzo. Dus. En trouwens, de grootsten der aarde jatten allemaal wel eens iets. Daar wees niemand minder dan Elvis Costello ons onlangs nog maar eens fijntjes op.

All Blues (Live in Copenhagen, 1960)

Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen
Probeer Coltrane te volgen

…weer mislukt.



PS Wij hebben thuis de LP



Fifi Hengsten

Ooit, lang geleden, in de tijd dat mensen communicatiekanalen nog geen Social Media noemden, was er een soort anarchistisch vrijplaatsje op het wereldwijde web dat MySpace genoemd werd. Het was een heerlijke plek om te vertoeven, voor mensen zoals…eh…ik.

Iedereen die op de grap op z’n zolder-, kelder- of studentenkamertje rare (Nederlandstalige) muziekjes e.d. in elkaar zat te frutselen kon er terecht én wist elkaar te vinden.

Sommige van die MySpace-vrienden ben ik vergeten, maar soms, heel soms, komt er ineens eentje zomaar bij me terug. Fifi Hengsten is een van die vrienden. Een band/project met onnavolgbare, absurdistische Nederlandstalige liedjes (??), zoals het onvergetelijke nummer Ivo Niehe, met de al even onvergetelijke tekst

Iedereen gaat vreemd, iedereen gaat vreemd, iedereen gaat maar vreemd, maar Ivo Niehe. Ivo die doet zoiets niet.

Het nummer is niet te vinden op Spotify of welk ander hip muziekstreamkanaal dan ook, maar op YouTube staat nog een fantastische live-registratie (met beeld!!) van het lied.

Met veel trots en respect presenteer ik hier: Fifi Hengsten met het lied Ivo Niehe (live).

(Let even op: na een paar seconden zegt iemand die vlakbij de camera staat: ‘Goeie band, man!’)

Pedro the Lion – Teenage Sequencer

Soms kom je een lied tegen dat je nog echt het gevoel geeft dat de schrijver er alles aan heeft gedaan om het te vervolmaken. Muziek en tekst zijn één, er wordt geen noot teveel of te weinig gespeeld en er zit geen woord te veel of te weinig in. Teenage Sequencer van de Amerikaanse band Pedro the Lion is zo’n lied. Als je goed naar de zanger luistert vertelt hij je zo’n hartverscheurend, beeldend en herkenbaar verhaal over zijn jeugd, dat je niet anders kan dan de (ooit in de jaren ’90 zo populaire) verhaaltjes-videoclip er haarscherp bij te denken.

Kort samengevat: Teenage Sequencer gaat over dat ondefinieerbare moment dat je ophoudt een basisschoolkind te zijn en ineens op de drempel staat van de ‘tienertijd’ en de daaraan gekoppelde middelbare school. De jongen uit het lied (volgens wikipedia zanger David Bazan zelf, die het hele nieuwe album Havasu ophing aan zijn eigen jeugd) beleeft na een gymles op de basisschool zijn eerste kus, waarna hij tot z’n grote teleurstelling geen tweede van het meisje in kwestie krijgt. Ook de volgende dag wijst ze hem, tot zijn nóg veel grotere teleurstelling, af.

Een tijd later – inmiddels heeft hij al vier keer verkering gehad en is het al net zo vaak uitgegaan – komt de ‘ik’ uit het lied op de laatste schooldag (van het middelbaar?) het meisje van zijn eerste kus weer tegen.

En dan, in het laatste couplet, wordt de tekst ineens raadselachtig; en dat mag dus óók, in een perfect lied! Duidelijk is dat de ‘ik’ alsnog beloond wordt voor het lange wachten; zijn eerste liefde ziet hem alsnog zitten en zegt dat ze hem het hele schooljaar al in de gaten heeft gehouden. Maar dan…

‘Bill had het fout’, zegt ze tegen de ik, en ‘ik wou dat ik was gebleven tot het einde van ons lied.’ Welke Bill? Wat heeft die tegen het meisje gezegd? Waarom bleek dat verkeerd te zijn? Wat is ‘ons lied’ waar ze naar verwijst en wanneer is dat dan gedraaid? Hebben ze er (net niet) op gedanst samen tijdens een schoolfeest of iets dergelijks? Je weet het niet.

Ik heb twee theorieën over deze raadselachtige open plekken in de tekst.

  1. De schrijver wil het niet te letterlijk maken en vindt dat je ze als luisteraar zelf mag invullen. Als deze theorie klopt zouden de open plekken het nummer een zekere literaire kwaliteit geven.
  2. Je vindt het antwoord op bovenstaande vragen in een of meerdere van de andere liedjes op het ‘conceptalbum’ Havasu.
    Ook dit zou het lied extra cachet geven, want kom er nog maar eens om in 2022: een album waarop er überhaupt zoiets als samenhang is tussen de afzonderlijke liedjes.

Hoe het ook zij, het is een mooi lied, hoewel het van veel mensen wel wat minder larmoyant zal mogen allemaal.

O ja: een sequencer is een computertje waarmee muzikanten ervoor kunnen zorgen dat elektronische muziek (beats, baslijnen, melodieën etc.) perfect in de maat blijft lopen. Het is dus een apparaat dat het moet hebben van z’n voorspelbaarheid. In de refreinen klinkt de ik-figuur een beetje wanhopig, als hij zegt dat het nou eenmaal de natuur is die iemand – voorspelbaar als een sequencer – in een tiener verandert. Je wéét immers precies wanneer dat gebeurt: op je tiende verjaardag. Maar stiekem ook: op het moment dat je je eerste kus en je eerste liefdesverdriet ervaart.

Hier de tekst:

Teenage Sequencer

You said to meet by the gym after school before volleyball
Your grin poked through the door and we met lips
As electric as the kiss was
The way you told me no
When I leaned in for another thrilled me more

There goes nature
Pulling me along like a sequencer
Right on time
Turning me into a teenager
Will I always be a teenager now

Oh I had a hard time falling asleep that night
Then woke up anxious to get to school
And exchange some sweet nothin
But when I saw you in the hall
Without an explanation
You called it off

There goes nature
Pulling me along like a sequencer
Right on time
Turning me into a teenager
I don’t wanna be a teenager now

Four breakups later
On the last day of school
You pulled me aside
And I tried to play it cool
You’d watched me all year
And you knew Bill was wrong
And you wished you had stayed through
The end of our song

Adele de ‘shuffle-killer’

Dat is me toch ook wat. De ene na de andere muziekfilosoof noemt de opkomst van streamingdiensten als Spotify de doodsteek voor het muziekalbum als hoogwaardige kunstvorm, komt er een Britse zangeres langs die de mogelijkheid om muzieknummers naar believen ‘hap-snap’ te beluisteren via een shuffle-functie door het eerder genoemde Spotify gewoon uit laat zetten!

Allemaal goed en wel en prachtig natuurlijk, zo iemand die als vleesgeworden non-conformist de kont tegen de krib durft te gooien en tegen de mainstream in durft te zwemmen, maar als het muziekalbum levend gehouden moet worden door dit soort trucjes is het denk ik pas écht droevig gesteld met dit artistieke medium.

Want in hoeverre heeft zo’n shuffle-functie (of welke andere manier om door liedjes heen te skippen dan ook) nou echt bijgedragen aan een afnemende waardering voor het muziekalbum? Als ik terug in de tijd ga was het bij de doorbraak van de CD bij het grote publiek ook al zo dat de luisteraar ineens met het grootste gemak de minst leuke liedjes van een album middels één knop op het apparaat dan wel afstandbediening kon uitsluiten van de luistersessie. En daarvoor dan, bij cassettebandjes? Ok, de spoelfunctie was wat onhandig, maar als je hem eenmaal in de vingers had (spoel, stop, luister, spoel, stop, luister; tot je het juiste liedje hebt gevonden) kon je net zo goed het kaf van het koren scheiden bij je lievelingsbandjes.

Was het dan de LP, die goeie ouwe langspeelplaat, die ervoor zorgde dat iedereen áltijd een muziekalbum van A tot Z, in z’n hele glorieuze volledigheid tot zich nam? Natuurlijk niet. Al sinds jaar en dag bestaat er de mogelijkheid om op een of andere manier die arm op te tillen om vervolgens de naald in de juiste groef bij het juiste liedje (even goed tellen en kijken naar de lengte van het betreffende lied) te laten glijden. Kortom: liedjes skippen is van alle tijden.

Is dit dan een pessimistisch blogje geworden? Geenszins hoor! Ik ga nu het nieuwe album van Adele beluisteren. Op Spotify! 🙂