Luister-update:
Spotify maar weer eens geïnstalleerd en hij/zij/het (geen idee welk geslacht een algoritmemonster heeft) tipte op een of andere manier meteen de nieuwe platen van mijn helden, Jelle Paulusma en Anne Soldaat (laatstgenoemde met zijn buddy Yorick van Norden).

Laat ik Jelle eens een compliment geven waarmee ik Anne indirect ook een pluim geef. Eerstgenoemde is steeds beter gitaar gaan spelen met de jaren (ik hoor zojuist een gitaarsolo in het nummer Say Goodbye waar je je vingers bij aflikt; prachtig hoe hij de noten laat vibreren), waar laatstgenoemde juist een steeds betere zanger is geworden.

Hier een linkje naar de nieuwe Paulusma:

En natuurlijk een link naar Anne Soldaat en Yorick van Norden:

Mijn absolute lievelingsalbum van Neil Young is On The Beach. Ik vind het zelfs zo goed dat ik het onlangs op vinyl heb gekocht. Het gekke is dat het ab-so-luut geen plaat is waarvan je meteen begrijpt waarom je hem zo goed vindt. Er staan bijvoorbeeld geen echte luisterliedjes (couplet-refrein-couplet-refrein) op en het enige echt radiovriendelijke lied dat je misschien zelfs hitgevoelig zou kunnen noemen is opener Walk On, en dat is nou juist bij mijn weten nooit een hit geweest (wel een single-release, maar alleen in de VS; hoogste positie: nr. 69).

De meeste nummers lijken lang uitgesponnen, zonder al te hoge kwaliteitseisen opgenomen, met de gehele band live-ingespeelde jam-sessies met lange solo’s en eindeloos veel tekst en coupletten. Bijna achteloos op de band geslingerd. Kant B telt zelfs maar drie nummers, omdat de titeltrack 06:59 minuten duurt en afsluiter Ambulance Blues maar liefst 08:56. En toch vervelen ook die twee nummers geen moment, juist omdat ze die eerdergenoemde achteloosheid maximaal uitbuiten.

Het beste lied op On The Beach is wat mij betreft toch Revolution Blues. Omdat binnenin de hoes een vel zit waarop per track de volledige bezetting vermeld staat, kwam ik er na vijftien jaar pas achter dat op dit nummer drie absolute topmuzikanten meespelen: David Crosby (gitaar), Rick Danko (bas) en Levon Helm (drums). Eerstgenoemde heeft natuurlijk ontzettend vaak met Young gespeeld in CSNY. Danko en Helm waren de ritmesectie van The Band, een band die voor het grootste gedeelte uit Canadezen bestond. En laat Canada nou net de bakermat van Young zijn. Geen wonder dat Young een paar jaar later een van de vele beroemde gasten was in de The Bands ‘afscheidsconcertfilm’ The Last Waltz.

De bas en drums in Revolution Blues grooven megalekker, de gitaren gieren, piepen en ronken op een toch ook ingetogen en subtiele manier en de bard zelf sneert er met zijn toch eigenlijk net niet helemaal lekkere stem gemeen op los, waarbij de teksten zo goed zijn dat je ze hier onmogelijk onvermeld kan laten. Het schijnt over van alles en nog wat te gaan, maar vooral toch over seriemoordenaar en secteleider Charles Manson. Mooiste zin: I see bloody fountains and ten million dune buggies coming down the mountains. Ik dacht altijd dat dit een waanbeeld van Charles Manson was, waarin hij gekke kervertjes, ‘bugs’ van een berg af zag komen, maar het blijkt hier na enige research te gaan om een bepaald soort terreinautootje dat in de jaren ’70 in Californië in de mode was.

En toen luisterde ik afgelopen week zomaar ineens naar het debuutalbum van Eerie Wanda, alter ego van de Nederlands/Kroatische Marina Tadic. Lekkere luisterliedjes met eigenzinnige wendingen en akkoorden, getokkeld op een Spaanse gitaar. De zang doet hier en daar denken aan Laura Veirs. Er zijn mindere singer-songwriters om mee vergeleken te worden. De arrangementen op deze plaat zijn stuk voor stuk smaakvol, met net dat beetje elektronica om het wat spannender te maken dan gebruikelijk in dit genre. Mooiste lied van de plaat is wat mij betreft The Intruder, waarin alle bovengenoemde sterke punten van Eerie Wanda samenkomen.

Nagekomen bericht: Ik krijg het nummer Rockabiller niet meer uit mijn hoofd!

Eindoordeel: vier bolletjes.

Check hieronder de clip bij het titelnummer Pet Town.