Wijlen Maradonna had zijn beroemde hand, maar Paul McCartney heeft zijn voet. De voet waarmee hij in 1968 het tokkelliedje Blackbird van een backbeat voorzag. Luisterend naar het eerste nummer van zijn nieuwe plaat McCartney III valt me ineens een subtiel getik op de achtergrond op. Het moet diezelfde voet zijn als in 1968, misschien ietwat gerimpelder, een beetje gekrompen, maar toch: dezelfde voet. Voeten en schoenen mogen slijten, zolang je de maat van het leven ermee kunt tikken, gaat het leven door.

Je hebt twee soorten mensen: mensen die bonnetjes opsparen in hun portemonnee en mensen die het niet doen. De eerste categorie valt ook weer in twee soorten mensen uiteen: mensen die de opgespaarde bonnetjes zonder pardon in de papierbak smijten en mensen die de bonnetjes uitgebreid gaan bestuderen om vervolgens een afweging te maken: welke bonnetjes moeten bewaard worden en welke niet? In die laatste categorie valt helaas ondergetekende. Het bestuderings- en afwegingsproces doet het brein alle kanten op gaan.

Wat eerst slechts een enigszins vergeeld en wazig geworden papiertje lijkt, kan plotseling, puur en alleen door een plaatsnaam en een datum, in iets veranderen wat je terugbrengt naar een bepaalde plek (vakantiebestemming!), een bepaalde tijd (vakantie!) en een bepaalde activiteit (glow-in-the-dark midgetgolf!) en voor je het weet komen de gekste details terug: een rare jaren ’70-poster in een verlaten eetcafeetje, een gigantische meneer met een veel te klein brilletje en een paardenstaart die uit een Smart stapt, terwijl het plenst van de regen en de maan slechts een piepklein schijfje is. En het blijft niet beperkt tot beelden. Soms kun je zelfs terughalen hoe het rook toen je voor een malle ‘trek-een-rare-bek-terwijl-je-met-weirde-zonnebril-debiel-op-de-motorkap-ligt’-foto de auto stilzette op een verlaten bergweggetje, terwijl je kind op de achterbank lag te ronken .

Nou ja, er zijn mensen die dit gevoel veel beter kunnen omschrijven dan ik. Een paar van de mooiste liedjes uit Spinvis’ oeuvre gaan erover, zoals Aan de oevers van de tijd. Het mooiste liedje over de nostalgische dagdroom is van Daniel Lohues en heet Herinnerings.

Wat een sleur is het, de vorm waarin ik me bevind. Nou, ik ga ergens uit, dan kom ik weer naar huis, ik steek een sigaret op omdat ik niet kan slapen. Er is niets op de tv, niets op de radio dat veel voor mij betekent. Heel mijn leven kijken naar Amerika. Heel mijn leven is er paniek in Amerika. Oh Oh oh oh. Er zijn problemen in Amerika. Oh Oh oh oh. Gisteren was gemakkelijk, geluk kwam en ging. Ik heb het filmscript, maar ik weet niet wat het betekende. Ik steek een sigaret op omdat ik niet kan slapen. Er is niets op de tv, niets op de radio dat veel voor mij betekent. Er is niets op de tv, niets op de radio waar ik in kan geloven. Heel mijn leven kijken naar Amerika. Heel mijn leven is er paniek in Amerika. Oh Oh oh oh. Er zijn problemen in Amerika. Oh Oh oh oh. Er is paniek in Amerika. Oh Oh oh oh. Gisteren was gemakkelijk. Ja, ik heb het nieuws. Oh, als je het goed begrijpt, sta je op, je kunt gewoon niet verliezen. Geef je mijn vertrouwen, heel mijn vertrouwen in het leven. Laat me niet staan. Stel me niet teleur. Nee, ik heb je vanavond nodig om me vast te houden. Zeg je dat je hier bent. Houd me vast, zeg dat je hier bent. Houd me vast, zeg dat je hier bent. Houden. Heel mijn leven kijken naar Amerika. Heel mijn leven is er paniek in Amerika. Oh Oh oh oh. Ze is gewoon in Amerika. Oh Oh oh oh. Vertel me hoe het voelt. Vertel me hoe het voelt. Vertel me hoe het voelt. Vertel me hoe het voelt.

Vrij naar Razorlight en met dank aan een vertaalrobot.

Heb je je net ondergedompeld in een vuistdikke 60’s rock ’n roll-roman waar de LSD vanaf druipt, komt Neder-muziekheld Spinvis met een psychedelisch (de clip dan vooral hè) meesterwerkje waarin hij als een gitaargod op een – jawel! – sitar staat te rammen. Hulde!

Ja sorry hoor, ben nog steeds aan de muzikantenquarantaine-filmpjes, en deze was te mooi om te laten liggen. Ik vind: als je met je 50+ geblondeerde haren, zonnebril op je harses, in een verwassen Stones-shirt voor je paard(enstal) gaat staan pompen op de mooiste kersenrode basgitaar die ik ooit heb gezien, dan mag je van mij de volgende (minister-)president worden van Nederland. Of de VS. Of van wélk land dan ook. Amen.

Om mijn verzoening met het medium Spotify te bezegelen heb ik voor jullie een zogeheten quarantaine-playlist gemaakt. Heel ambitieus met een ‘1’ erachter, zodat ik de mogelijkheid voor vervolgdelen openhoud. Ik heb geprobeerd om er zoveel mogelijk nieuwe muziek in te verwerken. Veel luisterplezier!