Ik zocht al een tijdje naar iets waar ik een blogje over kon tikken en toen zag ik zojuist het nieuws over dit kleine gedrochtje. Het is ’s werelds grootste zoetwaterparel en ze (volgens Van Dale mag ‘hij’ ook, maar dat persoonlijk voornaamwoord staat wel tussen haakjes, dus ik denk dat vrouwelijk verwijzen naar het woord ‘parel’ de voorkeur geniet) heet ‘De Slapende Leeuw’. Ze zou drie eeuwen geleden al opgedoken zijn.

Kijk, evenals bij die ridder waarover ik een tijdje terug schreef (nog steeds met stip het best gelezen stuk van mijn blog) moet ik bekennen dat ik het eigenlijk het leukst vind om niet meteen naar Wikipedia te surfen maar om eerst even rustig mijn eigen fantasie de vrije loop te laten. Mensen weten blijkbaar al drie eeuwen van het bestaan van dit ding en toch bereikt het ons vandaag pas echt massaal via alle punt-ennellen (Telegraaf.nl, AD.nl, Nu.nl) die ons land rijk is.

Het cliché-plaatje van een parel is volgens mij dat ie perfect rond is. Dat is dit ding sowieso niet. Een soort van wit is ze wel, dat moet ik haar nageven. Mensen hebben zich denk ik terecht afgevraagd waar dit wezen het meest aan doet denken en daar kwam toen niet alleen ‘leeuw’ uit, maar ook ‘slapende’. Dat vind ik nog niet eens zo gek gekozen. Een diertje in een liggende houding kan iedereen er denk ik nog best makkelijk in zien, maar dan wel een liggend egel-foetusje ofzo. En dan waarschijnlijk levenloos, want anders zat het nog wel in de baarmoeder. Niet per se iets om vrolijk van te worden.

Er is volgens mij een beroemd liedje over een slapende leeuw in een machtige jungle en ik zou het supergaaf vinden als nu ook ineens nog zou blijken dat dat nummer over mevrouw de mismaakte parel gaat. En dat je dan trots aan mensen op kantoor vertelt dat je daar achter bent gekomen en dat ze dan verbaasd reageren met: ‘Wist jij dat ECHT niet??? Serieus?? Onder welke groot uitgevallen mismaakte parel heb JIJ gelegen, zeg???’

Nou ja, ik had het over mijn fantasie en die slaat nu allemaal onbedoelde zijpaden in.

Ok, het betreft hier weer een kunstschat. Een mismaakte kunstschat weliswaar, maar toch, een kunstschat. Indiana Jones zou daar in een spannend avontuur naar op zoek kunnen gaan, maar daar is het ding toch wat te kluchtig voor. Wat mij wel leuk lijkt: dat de Van Rossems in hun programma in een of ander museum in Hiephoiderzijl ineens op dit ding stuiten en dat Cis dan een enorm verhaal afsteekt dat door Maarten constant onderbroken wordt. Maar in plaats van dat hij het object continu afkraakt breekt hij er juist een ontzettende lans voor, wat zijn broer Vincent dat weer niet snapt. Dat lijkt me een mooi eindpunt voor mijn eerste blogje sinds tijden. Weltrusten.