Nou ja, en toen was het ineens tijd om een blogje over Bill Callahan te tikken. Bill wie? Bill Callahan. Een eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriter met zo ongeveer de herkenbaarste lage stem uit de hedendaagse popmuziek. Deze Bill brengt binnenkort (14 oktober) een nieuwe plaat uit met de zeer interessante titel
Die komma moet daar weg. Ik kopieerde hem per ongeluk mee. De titel is dus in spiegelbeeld. Lees zelf maar wat er eigenlijk staat; als ik het verklap is er geen klap meer aan. Hoe dan ook, overal ter wereld zitten in indie/alternatieve muziek gespecialiseerde muzieknerds op dit moment in de symbolenfunctie van hun tekstverwerkingssoftware te zoeken naar gespiegelde letters. Arme stakkers. Kopieer die letters gewoon als plaatje, en klaar is Kees.
Wat me dus meteen al fascineert is de eerste single van die plaat, Natural Information geheten. Klonk de muziek van Callahan op al zijn soloplaten al losjes en geïmproviseerd, hier gaat ie helemaal los, inclusief een aantal gastmuzikanten die met elkaar een heuse backing-band voor de eenling lijken te vormen. Als ik zo’n opvallende songtekst hoor ga ik er altijd meteen naar op zoek, en dit nummer bleek zo nieuw te zijn dat de tekst nog niet eens op Genius stond. Even verder zoeken dan maar. Aha, raak, er zijn oplettenden die zoiets wel meteen waarderen en even online zetten.
Wat meteen opvalt is de belachelijke herhaling van de titel van het lied. Maar liefst 21 keer doet zingt de zanger de woorden Natural Information. Wat is die natuurlijke informatie precies? Bill lijkt een rookgordijn op te trekken. Niet voor niks noemde hij zichzelf in een grijs verleden Smog. Ok, al vrij snel kom je uit bij een muziekproject dat Natural Information Society heet. De mensen die bij dat project betrokken zijn komen uit Chicago en releasen wel eens platen op het Drag City-label. Even doorklikken. Ja hoor, Bill Callahan schijnt nogal wat muziek uitgebracht te hebben via dat label. Zo komen we ook geen stap verder.
De verdere songtekst van Natural Information biedt ook weinig soelaas.
Got me in a state, a deep contemplation
Ok, hij komt in een staat van diepe contemplatie dankzij de natuurlijke informatie. En verder?
Strolling my baby down the street
All I see is little feet
As she sleeps, I dream
Baby dream, dream, baby dream
Altijd leuk, die dubbelzinnigheid bij dat woord ‘baby’ in het Engels. Eerst denk je aan een schatje, een liefje, maar nee hoor, het blijkt te gaan om een kleine spruit die voor Bill in een kinderwagen ligt. Haar kleine voetjes steken schattig uit. En terwijl zij slaapt, droomt hij. En maant hij haar om hetzelfde te doen: ‘Baby, droom, droom, baby, droom!’ Ja, ja, al goed, papa!
A breeze upon the pale skin
Metal lock lies within
Gaat dit nog over zijn kleine meisje in de kinderwagen? Een briesje waait over haar bleke huid. Een metalen slot ligt erin. Ok, ok.
I wrote this song in five and forever
I’m writing it right now
I wrote this song in five
In recovery slides
Heerlijk, liedjes waarin verwezen wordt naar het liedjesschrijfproces. Hij deed er vijf minuten/dagen/maanden/jaren over om dit lied te schrijven. Ik hoop persoonlijk op vijf minuten. Zo klinkt het lied en ik blijf daar graag in geloven. ‘Ik ben het op dit moment aan het schrijven’ sluit daar ook het lekkerst op aan. En dan komt denk ik het mooiste beeld uit het lied. Ik moest het opzoeken om het te snappen, maar recovery slides zien er dus zo uit:
Tsja, hoe noem je zoiets, orthopedische ziekenhuisslippers? Het woord ‘recovery’ lijkt wel op zoiets te duiden in elk geval: ‘herstelslippers’, slippers waarin je lekker herstelt van eh….iets, een blessure, verwonding of whatever. Het beeld werkt in elk geval: ik zie hem voor me, de singer-songwriter met de droge, lage stem, zijn band om hem heen, een tekst verzinnend terwijl hij zing en speelt. Heerlijk.
Maar ja, de raadselachtigste zinnen moeten dan nog komen…
Two million years of date
Humans still in Barbuda
Despite natural information
Ook dit moest ik weer opzoeken. Barbuda is een eiland in het Caribisch gebied. Niemand minder dan Columbus ontdekte het ooit, in 1493, en stuitte er op de oorspronkelijke bewoners, te weten Arowakken en Cariben. Die zouden er (volgens de Engelse pagina) in de Steentijd zijn aangekomen. Maar Bill, hoe kom je er dan bij dat er al 2 miljoen jaar mensen wonen? Wat weet jij wat Wikipedia niet weet? Ben je behalve singer-songwriter ook nog een soort alwetend orakel? Bill, leer Nederlands, lees mijn blog, beantwoord mijn vragen, asjeblieft! Ik beloof dat ik je album zal kopen zodra het uitkomt op vinyl, in februari 2023.
POST SCRIPTUM
Volgens mij moest daarboven niet ‘date’ staan, maar ‘data’. Dán snap ik het wel! Bedenk dat we al ruim twee miljoen jaar informatie/data verzamelen en je snapt dat het – in de belachelijk grote digitale datadichtheid van ons huidige tijdgewricht – vanzelfsprekend heerlijk is als er nog informatie is die ‘natuurlijk’ genoemd kan worden, d.w.z.: niet opgeslagen in een of ander datacentrum. En als Barbuda staat voor ongereptheid, dan staat dat eiland natuurlijk ook voor niet gedigitaliseerde informatie, ‘natuurlijke’ informatie, zogezegd.
De Laatste IJsschots 