Ik moet hem nog zien, maar tussen alle prachtige natuurdocu’s die we hier via ons betaalkanaal kunnen kijken staat er ook een over die eerste weken van de eerste lockdown, toen alles zo’n beetje overal ter wereld op slot ging en allerlei wilde dieren zich ineens in de centra van grote steden vertoonden. Ik ben benieuwd.
Sowieso was het een bijzondere tijd. De luchten waren blauw. In Parijs vertelde een man die al jaren vanaf de Eiffeltoren de lucht boven de stad in de gaten hield dat hij hem nog nooit zo helder had gezien en dat hij nog nooit zo ver had kunnen kijken. Inmiddels zijn we meer dan twee jaar verder en vliegt iedereen vanaf Schiphol maar weer de wereld over, alsof er niks gebeurd is. Geregeld kun je, omhoogkijkend, in Nederland weer een wirwar aan condenssporen zien.
Een tijdje geleden ging ik met mijn zoon (6,5) naar een film over een grote kat, de sneeuwpanter, die al sinds mensenheugenis in de Himalaya woont, maar zich maar heel zelden laat zien. Zo zelden, dat de kans dat je hem ooit te zien krijgt kleiner is dan het winnen van de loterij. Tijdens het kijken naar de film besef je eens te meer hoe bijzonder het is dat deze dieren daar nog rondlopen, hoe knap het is dat de filmmakers er tegen beter weten in in blijven geloven dat ze het zeldzame dier voor de camera zullen krijgen. Ondertussen praten ze met elkaar en brengen de kijker een lesje nederigheid bij: wie zijn wij als mensen dat we onszelf dit gejaagde moderne leven hebben aangedaan, dicht op elkaar gepakt in gebieden waar amper nog natuur te bekennen is? Hoe komen we dichter bij ons pure zelf, de mensen die we ooit waren?
Nou ja, in het licht van al het bovenstaande moeten we ook genieten van een bijzonder bericht uit Turkije. Daar is, voor het eerst sinds 1974, de Anatolische luipaard weer waargenomen. De plaatjes zijn schimmig, maar ze geven hoop.
De Laatste IJsschots 