Dat is me toch ook wat. De ene na de andere muziekfilosoof noemt de opkomst van streamingdiensten als Spotify de doodsteek voor het muziekalbum als hoogwaardige kunstvorm, komt er een Britse zangeres langs die de mogelijkheid om muzieknummers naar believen ‘hap-snap’ te beluisteren via een shuffle-functie door het eerder genoemde Spotify gewoon uit laat zetten!
Allemaal goed en wel en prachtig natuurlijk, zo iemand die als vleesgeworden non-conformist de kont tegen de krib durft te gooien en tegen de mainstream in durft te zwemmen, maar als het muziekalbum levend gehouden moet worden door dit soort trucjes is het denk ik pas écht droevig gesteld met dit artistieke medium.
Want in hoeverre heeft zo’n shuffle-functie (of welke andere manier om door liedjes heen te skippen dan ook) nou echt bijgedragen aan een afnemende waardering voor het muziekalbum? Als ik terug in de tijd ga was het bij de doorbraak van de CD bij het grote publiek ook al zo dat de luisteraar ineens met het grootste gemak de minst leuke liedjes van een album middels één knop op het apparaat dan wel afstandbediening kon uitsluiten van de luistersessie. En daarvoor dan, bij cassettebandjes? Ok, de spoelfunctie was wat onhandig, maar als je hem eenmaal in de vingers had (spoel, stop, luister, spoel, stop, luister; tot je het juiste liedje hebt gevonden) kon je net zo goed het kaf van het koren scheiden bij je lievelingsbandjes.
Was het dan de LP, die goeie ouwe langspeelplaat, die ervoor zorgde dat iedereen áltijd een muziekalbum van A tot Z, in z’n hele glorieuze volledigheid tot zich nam? Natuurlijk niet. Al sinds jaar en dag bestaat er de mogelijkheid om op een of andere manier die arm op te tillen om vervolgens de naald in de juiste groef bij het juiste liedje (even goed tellen en kijken naar de lengte van het betreffende lied) te laten glijden. Kortom: liedjes skippen is van alle tijden.
Is dit dan een pessimistisch blogje geworden? Geenszins hoor! Ik ga nu het nieuwe album van Adele beluisteren. Op Spotify! 🙂
De Laatste IJsschots 