Blijfkracht

Ik kan me de eerste keer dat ik de Engelse term ‘staying power’ in het Nederlands gebruikt hoorde worden nog goed herinneren. Het was in een televisie-uitzending van de Nederlandse top 40. Erik de Zwart was daarvan de presentator en mocht de clip van de – niet al te beste – U2-single Electrical Storm aankondigen. Hij deed dat in zijn gebruikelijke, zwierige volzinnen, waarin hij memoreerde aan De Grote Vier popartiesten van de jaren ’80: Michael Jackson, Prince, Madonna en U2. Omdat hij van de eerste twee destijds (2001) weinig meer vernam, achtte hij daarmee de ooit door hemzelf in de jaren ’80 uitgewerkte theorie bewezen dat van De Grote Vier alleen Madonna en U2 échte ‘staying power’ hadden.

Sindsdien heb ik de uitdrukking aardig vaak voorbij horen komen in het Nederlands, wat me heeft doen besluiten om er maar eens een Nederlandse variant voor te verzinnen: blijfkracht. Klinkt lekker kort, maar toch (duh!) krachtig, het bekt lekker en sluit goed aan op al bestaande Nederlandse woorden zoals kleefkracht.

Op dit moment zie ik dat de spellingscontrole nog een rood stippellijntje onder blijfkracht zet, maar wie weet, over een x aantal jaren…