Omdat het by far het beste liedje (nou ja, liedje…?) is dat ik de afgelopen tijd heb gehoord, ga ik hier even wat woorden wijden aan Where’s My Brain van The Lazy Eyes. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van deze jonge Australische viermansformatie gehoord voordat ik op hun nieuwste single stuitte, maar als je de schaarse biografietjes op het web mag geloven worden ze her en der al een tijdje op handen gedragen in de muziekwereld.
Eigenlijk is het recept voor Where’s My Brain al zo oud als de weg naar Rome: zet vier mensen (drums, bas, twee gitaren) in een ruimte, laat ze zes en een halve minuut lang (de radiovriendelijkste single-lengte; not!) een simpele, maar moddervette psychedelische groove spelen, zorg dat er genoeg dynamiek in zit met vloeiende, maar toch ook onverwachte hard-zacht-hard-wendingen, verzin een pakkende zanglijn en een niet al te ingewikkelde tekst en je hebt een hit! Ehhh, nou, ja, niet in de meest klassieke zin van het woord, want een nummer zoals ik het hierboven beschrijf druist zo’n beetje tegen alle moderne eisen in die pak ‘m beet Youtube en Spotify aan artiesten stellen. Maar is dat erg? Natuurlijk niet, zeg ik je, als fan van retro-psychedelica-jam-muziek!
Valt er verder nog wat te zeggen over dit nummer? Misschien dat je bij een eerste luisterbeurt nog kan denken dat de leadzanger een vrouw is, terwijl het in werkelijkheid een jongeman is met een puike kopstem. En over muzikale trucjes gesproken, gitaristen zullen op 03:00 minuten de welbekende flageoletten (een soort ‘tovernoten’) herkennen, die hier zo mooi gemixt zijn, gedubbeld met een of ander keyboardje, waardoor ze ineens toch verrassend klinken. Luister zelf maar.
Dit lied staat trouwens op 1 in mijn ondanks gedeelde playlist ‘Met gratie naar je vaccinatie’.
De Laatste IJsschots 