Ergens in een van de eerste weken dat ik dit blog had, nu bijna een jaar geleden, schreef ik een stukje over stoepkrijt. Onschuldig, vanuit mijn eigen veilige gezins-ervaringen met ‘stoepkunst’.
Dat stoepkrijt voor veel meer dan alleen maar kinderplezier ingezet kan worden (of misschien zelfs voor iets wat er eerder tegengesteld aan is), weet ik dankzij een stuk uit de Humo over de Amsterdamse Ambrien Moeniralam, die het seksisme waar ze dagelijks on- en offline mee geconfronteerd is zo zat is, dat ze de meest ranzige toespelingen regelmatig ‘een tweede leven’ geeft, door ze in alle kleuren van de regenboog op de straten van haar stad te schrijven. Zo’n toespeling heet sinds enige tijd een ‘catcall’. Weer wat geleerd.
Een prachtig initiatief, en wat een mooie vondst van Humo-journalist Hanne van Tenderloo om in de titel van het stuk te schrijven dat Moeniralam alarm staat. Pure journalistieke poëzie!
De Laatste IJsschots 