Ongemerkt beginnen steeds meer dagen op elkaar te lijken
ze bezwijken onder de zwaarte van
de eikenhouten vloer, gehavend als
een door duizend turflagen bedekt
antiek vikingschip,
en je denkt:
verhip!
Zijn we hier echt?
Zijn wij dit?
Zijn dit de dagen die we doormidden zagen,
ieder twaalfuurtje verder verwijderd van het zuurtje?
Was er ooit een buurtje zo gewoon
dat het niet raar werd in zijn leeg- en alledaagsheid?
Alles slijt.
Zelfs de tijd,
juist de tijd.
De Laatste IJsschots 