Seks en dood

Je hebt goede kunst over seks, je hebt goede kunst over de dood en je hebt heel goede kunst waarin beide thema’s optimaal samenkomen. De Engelse zesdelige serie Wanderlust valt wat mij betreft in die laatste categorie. Ok, een hoop van wat deze serie te bieden heeft, heb je al duizend keer gezien (uitgeblust vijftigers-echtpaar met puber- en post-puberkinderen probeert zijn huwelijk nieuw leven in te blazen door met elkaars medeweten met ‘derden’ te vozen), maar op haar beste momenten weet ze je tot aardig ver in je ziel te raken.

Twee originele aspecten wil ik daarbij in het bijzonder aanstippen.

1. Maar al te vaak zijn dialogen in series en films nogal onrealistisch lineair van aard. We weten allemaal dat we in het dagelijks leven zo duidelijk niet met elkaar communiceren. Menigeen breekt in een conversatie de ene na de andere zin al af alvorens die goed en wel beëindigd is. Zo niet de personages in Wanderlust. Die praten bij vlagen hakkelend, raadselachtig en schurend, vooral op de momenten dat ze emotioneel met elkaar en zichzelf in de knoop zitten.

   Dit dialoog-realisme komt in de voorlaatste aflevering tot zijn hoogtepunt, als de vrouwelijke hoofdpersoon van de serie (zelf relatietherapeut van beroep) in een 50-minuten durende sessie met haar eigen therapeut er de ene raadselachtige halfzin na de andere uitgooit. De manier waarop die therapeut er vervolgens chocola van maakt, wekt bij de kijker zowel bewondering als verbazing op.

2. Naast het genoemde personage van de therapeut-van-de-therapeut komt een flink aantal andere ‘bijfiguren’ in deze serie uitstekend uit de verf. Zo zijn daar de vrouwelijke collega-docent op wie de mannelijke hoofdpersoon verliefd wordt, de jeugdliefde van zijn echtgenote, de passief-agressieve knappe jonge client van de relatietherapeut (die iets krijgt met haar oudste dochter, die zelf eveneens een intrigerend personage is) en niet te vergeten de puberzoon en de -net-geen-puber-meer lesbische middelste dochter.

Zoals bij zoveel goede eerste series hink je ook na het zien van deze weer op twee gedachten:
– ik hoop dat ze er nog één maken!
en
– het is precies goed zo; maak er asjeblieft niet nog één!