Toon

Vaste lezers van mijn blog weten dat ik geen Netflixer ben en het zelden tot nooit heb over series. Toch wil ik nu een lans breken voor een serie waar ik zeer van genoten heb. Het gaat om de Nederlandse cringe-comedy (zoek maar op wat deze term precies betekent) Toon, gemaakt voor abonnees van telecom-aanbieders die gelieerd zijn aan KPN (wij hebben thuis Telfort, maar kunnen het aanbod van KPN gewoon opvragen).

Toen er weer eens bijzonder weinig interessants tussen het ‘live’-aanbod zat zapte ik maar eens door de menu’s ‘terugkijken’ en ‘on demand’, toen ik bij laatstgenoemde menu ineens op de serie Toon stuitte. Na twee a drie afleveringen was ik verkocht. Helaas zijn er maar twee series van ieder acht afleveringen gemaakt (lengte per aflevering: 25 minuten), zodat je er met een beetje bingewatchen binnen no-time doorheen bent. Maar dan ben je wel 16×25 minuten aan inventief, gedurfd drama van Vaderlandsche bodem rijker.

Waar gaat Toon over? Over de sullige, sociaal onhandige circa-dertiger (gespeeld door Joep Vermolen, een film- en reclamecomponist (!) die voorafgaand aan zijn rol als Toon geen enkele acteerervaring had)  met nerdy hobby’s (gamen) en een nietszeggend freelance baantje als componist van reclamemuziekjes. Zijn leven lijkt zich in één grote impasse te bevinden tot in de eerste aflevering alles op z’n kop wordt gezet doordat zijn plotseling uit de VS teruggekeerde zus Elise een surprise-party organiseert voor Toon in diens eigen appartement. Dit feest lijkt voor Toon op weer een grote deceptie uit te draaien als hij – voor het blok gezet door zijn zus en de andere aanwezigen – met een gitaar en een microfoon gedwongen wordt om muzikaal en spontaan te doen (zijn zus heeft de hele avond over Toons muzikale kwaliteiten zitten opscheppen). Er ontstaat met hulp van wat anderen (onder andere ‘love interest’ Nina, gespeeld door Amy van Weerden) ineens een lied dat gefilmd wordt met een mobieltje en op Youtube belandt. Ineens is ‘Toon, de ster’ geboren en wordt de anti-held van het ene bizarre verhaal in het andere geslingerd, de kijker net zo verbaasd achterlatend als zijn personage zelf.

Wat er in de overige vijftien afleveringen allemaal gebeurt is te bizar en grappig om in een enkel blogje te beschrijven, en eigenlijk is het de bedoeling dat je meteen na het lezen van dit stukje meteen zelf gaat kijken. De gekke situatie is dat de serie namelijk door allerlei kenners de hemel is ingeprezen (terecht, m.i.!) en door verschillende landen is aangekocht om een eigen versie van te maken, maar dat KPN er inmiddels wel officieus de stekker uit heeft getrokken. Er zal dus nooit een derde serie van Toon gemaakt worden.

Wat blijkt? Behalve Toon heeft KPN nog een paar andere dure dramaseries gefinancierd om te kunnen concurreren met on-demand-tv-bedrijven als Netflix en Videoland, maar omdat de kijker zijn weg naar deze series nooit helemaal heeft weten te vinden lijkt het voor al deze producties einde experiment. In het geval van Toon vind ik dat zeer spijtig.

Desalniettemin geven de belangrijkste betrokkenen (de eerder genoemde Joep Vermolen, regisseur Beer ten Kate en schrijver Dirk van Pelt) her en der in interviews aan dat ze blijven samenwerken en ook weer op en duur een nieuwe serie willen maken. Laten we het hopen dat wederom mensen het aan zullen durven om in dit drietal te investeren, want wat mij betreft verdient Toon een cult-status en waardering van een groter publiek die ik nu niet of nauwelijks terugzie op internet.

Toon (Joep Vermolen) en Nina (Amy van Weerden) in de voorlaatste aflevering van de tweede en laatste serie van ‘Toon’.