Vandaag kreeg ik jou op school van een collega die het bouwen van jou en je soortgenoten als hobby heeft.
Je zag er prachtig uit en toen ik je even vast mocht houden
bleek je ook heel goed bespeelbaar en had je meteen al een mooie klank,
zelfs onversterkt.
Wekenlang hadden we over en weer contact over houtsoorten, humbuckers, toplagen, trekstangen, body’s en halzen. Het hout mocht ik zelfs in onbewerkte vorm (zware blokken) een weekendje in huis hebben om…ja om wat eigenlijk? Het te besnuffelen? Bepotelen? Bewonderen? (Voor een ongeoefend oog zijn het gewoon houten blokken, maar hoe langer je er naar kijkt, hoe beter je ziet dat iedere houtsoort weer van een andere boom komt en uiteraard daardoor uniek is.)
Ik denk dat je in alles uitmuntend bent, hoewel dat zelfs terreinen betreft waar ik eigenlijk nooit een snars (snaars?) van gesnapt heb. Zo schijnen sommige van jouw soortgenoten te beschikken over een zeldzaam heldere en romige sustain, maar vind ik het nog steeds onmogelijk om dat zonder de benodigde kennis van zaken over je te kunnen zeggen.
Thuis heb ik je ingeplugd en uitversterkt en ook toen klonk je uitmuntend, precies goed voor een onwetend kereltje als ikzelf dat alles op gevoel doet. Op een bepaald moment speelde ik een ritmisch deuntje dat aan zoonlief (3 jr.) zelfs wat spontane danspasjes ontlokte, maar toen hij nieuwsgierig vroeg naar de buizen in de versterker en ik die aan hem probeerde te laten zien begon dat ding ineens een soort onderaards horrorgeluid te maken waarbij het mannetje spontaan in huilen uitbarstte. Toen was het even uit met de pret, want het mannetje moest naar bed.
Toen hij goed en wel in bed lag heb ik eerst bij het laatste daglicht onderstaande foto van je gemaakt. Daarna nam ik je op schoot en heb ik het journaal en De slimste mens gekeken terwijl ik lekker pingelde, tokkelde en strumde op jouw heerlijke lijf.
Daarna tikte ik dit stukje en plakte ik de foto eronder. Ik doopte jou Mijn paarse ridder.
Amen.
De Laatste IJsschots 