Verhaal

Hij wilde een band beginnen, onze Vincent. ‘Vincent Verpauper en de tienlitergieters’, dat klonk toch in principe als een klok? Alleen de schrijfwijze van het woord ‘tienlitergieter’, daar twijfelde hij nog over. Als je het woord ‘tien’ los schreef van ‘litergieters’ was het net alsof zijn band per se uit tien andere bandleden moest bestaan. Dat leek hem toch wat al te gortig, want het idee van rock ’n roll was nu juist dat je maar drie elementen nodig had: gitaar, bas en drums. Dat de meeste bands ook nog een malloot hadden die zo nodig moest zingen, probeerde hij het liefst maar te vergeten. Vincents droom was het om snoeiharde instrumentale rock te spelen, die zo goed in elkaar zou zitten dat niemand dat geneuzel van een frontman/zanger zou missen. En trouwens, zelfs al zou je die zingende malloot in de gelederen hebben, dan nog zou je manieren moeten verzinnen om aan dat aantal tien te komen. Een extra gitaristje erbij, dat kan nog wel en ook iemand die iets op toetsen kan is nog wel handig, maar dan? Een blazerssectie? Te carnaval. Strijkers? Klassiek geneuzel. Percussie? Ga lekker lekker wereldmuziek luisteren in je plaatselijke fair trade-shop, maar val mij d’r niet mee lastig! Aldus de heer V. Verpauper uit Wuustwezel.

Enfin, die schrijfwijze. ‘Tien litergieters’ zou verwarring zaaien en hoewel hij ‘tienlitergieters’ er ook niet helemaal bevredigend uit vond zien, besloot hij toch dat dat het dan maar moest worden. Een getal toevoegen aan de naam, daar had hij ook nog wel aan gedacht, maar alleen de vage associatie al met namen als UB40, U2, U96, Blink 182, 22 Pisterpirkko (wie kent ze nog?), Level 42, Heaven 17, 2 Unlimited, 2 Brothers on the 4th Floor en ga zo maar door bezorgde hem lichte braakneigingen. Nee, 10-litergieters of iets dergelijks zou het ook niet worden.

Wanneer kreeg hij eigenlijk zijn eerste aandrang tot het formeren van een band, überhaupt? Na het zien van de film Ex Drummer, moest dat geweest zijn. En na het zien van de film begon hij met het lezen van Brusselmans en daar was hij eigenlijk nooit echt mee gestopt. Hij ging er vanuit dat hij de enige persoon ter wereld was die werkelijk ieder boek van de beroemde schrijver had gelezen. Ieder boek, behalve dat ene: Logica voor idioten uit 1997. En het lullige was: hij had werkelijk waar geen enkel idee waarom hij nu juist dat ene boek niet had gelezen. Het was er gewoonweg niet van gekomen.

Wordt (wie weet) vervolgd