Dotan

Ik wilde wat schrijven over Dotan. Als muzikant wilde ik wat schrijven over Dotan, maar dan niet kijkend door een al te persoonlijk gekleurde bril, want dan wordt het weer zo’n ik-ben-ook-muzikant-hoor verhaal, en voor mij is het ook maar een hobby.

Goed, Dotan dus. De beste man heeft gelogen, bedrogen, stiekeme dingen gedaan die niet door de beugel kunnen; akkoord, dat zou een reden kunnen zijn om hem te straffen, negeren, whatever. Maar als we het hebben over kunst – en popmuziek mag welbeschouwd any day kunst genoemd worden, wat mij betreft – dan is hij toch zeker niet de eerste die door roeien en ruiten gaat om succesvol te worden?

Op een of andere manier moet ik – sinds afgelopen zaterdag het stuk in de Volkskrant verscheen waarin zijn social media-manipulatie tot in de puntjes uit de doeken werd gedaan (hulde aan Mark Misérus en Robert van der Noordaa) – regelmatig aan Milli Vanilli denken. Voor de lezers die zich het EK van ’88 niet kunnen heugen: dat waren twee zangers die niet echt zongen. Ze waren weliswaar de gezichten van het merk Milli Vanilli, maar hun stemmen bleken niet de stemmen die te horen waren op hun grootste hits (o.a. Girl You Know It’s True, Blame It On The Rain en natuurlijk Girl I’m Gonna Miss You).

Nu zul je zeggen: wat is dan precies het verschil? Zowel Milli Vanilli als Dotan verschuilen zich achter anderen en bedriegen daarmee niet alleen hun fans, maar alles en iedereen die met popmuziek te maken heeft, toch? Nou, ik vind toch wel dat er een verschil is tussen enerzijds het toepassen van sluwe marketingtrucs om meer platen te verkopen (Dotan) en het anderzijds totaal niet verantwoordelijk zijn voor je artistieke core business, namelijk muziek (Milli Vanilli). Tot het moment waarop blijkt dat Dotan daar niet verantwoordelijk voor is denk ik dat we hem maar even met rust moeten laten om een nieuwe plaat in elkaar te zetten. Als hij echt zo perfectionistisch is als in het artikel staat zal het vast wel goed komen met die muziek en daarna komen dat succes en die Ziggo Dome vast vanzelf wel weer. Zet ‘m op, Do! Eh……Tan!