Magnolia

De witte magnolia in onze voortuin bloeit. Een heel groot deel van mijn leven wist ik niet eens dat magnolia’s bestonden. Ik geloof dat de beroemde gelijknamige film mijn eerste kennismaking was met deze boom-/struik-/bloemensoort.

Die film mocht ik vlak voor de release trouwens zien bij een cursus filmrecensies schrijven in een klein bioscoopzaaltje, waarbij hij vakkundig werd ingeleid door de docent. Een mazzeltje, want zo’n film kijken met de geweldige achtergrondfeiten (o.a. dat zo ongeveer het complete verhaal zich als een soort visioen aan regisseur Paul Thomas Anderson geopenbaard  zou hebben toen hij  naar A Day in the Life van The Beatles luisterde) is een voorrecht. Omdat de film vol raadselachtige symboliek zit – op een bepaald moment vallen er spontaan kikkers uit de lucht – schreeuwt hij om extra uitleg en encyclopedische feitjes, waar de meeste kijkers helaas nooit van op de hoogte zullen raken.

Onze witte magnolia heeft zo zijn eigen verhaal. Hij werd gelijktijdig aangeschaft met een kleiner, roze zusje en lange tijd stonden beide magnoliae in grote potten in een hoekje van de achtertuin. Ik vond dat ze een mooie plek in de voortuin moesten krijgen, want de prachtige grote bloemen verdienen niet minder dan door iedere langs struinende NS-wandelaar en langs zoevende fietstoerist gezien te worden. Maar de vrouw des huizes had het idee dat we onze dure huurwoning snel zouden gaan verruilen voor een ‘voordelige’ koopwoning, die op z’n minst ook een tuin moest hebben. Dan zouden de magnolia’s direct vanuit de pot de nieuwe tuin in kunnen. Ach, en zoals dat bij zoveel aspirant-starters (ik vind eigenlijk dat je pas starter genoemd mag worden als er daadwerkelijk sprake is van een aankoop) op de woningmarkt gaat: van uitstel komt afstel. Dat is maar goed ook, want die markt zit muurvast en voor de prijzen die je nu ziet op Funda kunnen en willen wij in onze regio even niet aan kopen denken.

En zo kregen de witte en de roze pronkstruiken anderhalf jaar geleden toch hun welverdiende plekje in de voortuin en hebben ze daar vorig jaar al een keer prachtig gebloeid. De witte bloeit het eerst en heeft grote knoppen die je eigenlijk al vanaf de herfst ziet zitten. De roze heeft kleinere knopjes die je pas in de aanloop naar de lente aan de takken ziet verschijnen. Zij gaat pas bloeien als de witte haar blaadjes al lang en breed over de tuin en de stoep heeft uitgespreid.

Vandaag zag ik, fietsend door ‘gewone’ woonwijken met ‘gewone’ huizen als het onze, een paar voortuinen met witte magnolia-struiken. ‘Een struik voor iedereen!’, dacht ik en voelde me extra content toen ik onze eigen struik bij thuiskomst weer aanschouwde.