Ik ging met twee collega’s en twee leerlingen (vanwege de tentamenweek regende het in de aanloop naar deze dag afzegging van zo’n beetje de gehele leesclub) naar Rotterdam voor de uitreiking van de enige echte literaire scholierenprijs van Nederland. Over zo’n dag valt veel te zeggen, maar niet dat ie saai is. Dat is op zich begrijpelijk, als je bedenkt wat voor volk er allemaal aanwezig is: pubers (rare wezens), docenten (minstens zo raar als pubers) en schrijvers (raardere wezens bestaan bijna niet). Daar kan ik sinds gisteren nog wel een categorie aan toevoegen: presentatoren. De presentator van de dag was een – mij eerlijk gezegd onbekende – vrouw met ogenschijnlijk veel media-ervaring en een passie voor boeken en literatuur. 40+, niet onaantrekkelijk, gekleed in een strakke rode jurk en beschikkend over een groot arsenaal aan kwinkslagen, komische terzijdes en andere gevatte opmerkingen. Allemaal prima, maar je kunt soms te ver gaan.
Aanvankelijk had ze zelf niet door dat ze bij het grote interview met de drie genomineerde schrijvers (eigenlijk 2 + 1 redacteur, de derde schrijver was geopereerd en had laatstgenoemde als vertegenwoordiger naar de uitreiking gestuurd) in de grote zaal alleen vrouwelijke scholieren op het podium had laten komen om vragen te stellen. Jammer, want het hele literaire wereldje lijkt al zo beheerst te worden door met name vrouwelijke schrijvers en lezers. Voor een leesclub op een middelbare school geldt dat al helemaal. Maar hier waren nou juist drie mannelijke schrijvers genomineerd voor de prijs. Toen alsnog een over-enthousiaste mannelijke leerling zichzelf op het podium uitnodigde besefte de vrouw in het rood pas hoe fijn het was dat er dan toch een jongen tussen al die meiden zou zitten om de drie schrijfheren een goede vraag te stellen.
En toen gebeurde het. Om een of andere onnaspeurbare reden vond mevrouw de presentator het nodig om de jongen bij het bestijgen van het podium de vraag ‘heb je een vriendin?’ te stellen. Om er vervolgens nog achteraan te mompelen tegen het publiek dat het ‘toch een knappe jongen is?’ Als het hier een mannelijke presentator betrof die dergelijke dingen tegen en over een middelbare scholiere had gezegd was de zaal te klein geweest, maar blijkbaar vond de lady in red dat zo’n opmerking in omgekeerde richting moest kunnen. Of ben ik zo verpest door een soort moderne puritanisme dat ik van zo’n gebeurtenis schrik?
Overigens was dit het winnende boek:
De Laatste IJsschots 
Een grapje moet inderdaad kunnen, daar ben ik het mee eens. Binnen de context van een leuk samenzijn. Maar als je een publieke functie hebt dwing je iemand in een benarde positie door een dergelijke opmerking. In een café omgeving is dat anders. Niet erg professioneel. En ik ben blij dat dit door een vrouw is opgemerkt.
Leuk blog. Prettig om te lezen.
LikeLike
Goed gezegd. Misschien worden we ook wel veel te veel beïnvloed door de publieke opinie in dezen.
LikeLike
Haha, ja … eigenlijk heb je gelijk maar ja … Spontaan zoiets zeggen moet soms toch wel kunnen. Het ligt een beetje de context waarin en of het een grapje is of niet. Als je steeds moet wikken en wegen voor je iets zegt is er ook niks meer aan toch. Dat metoo gebeuren moet gehouden worden bij de “echte” gevallen wat mij betreft.
LikeLike
Rode dame weet niet dat er meer opties zijn?
LikeLike