Drummers

Hatsjikkidee, daar issie dan: de bonte specht! Het heeft even geduurd voordat hij het aandurfde om in onze tuin langs te komen, maar vanmiddag was het dan eindelijk zo ver. En dat terwijl het er hier in de omgeving echt van wemelt. Even voor de beeldvorming: aantal bonte spechten dat ik in de eerste 35 jaar van mijn leven zag: 2; aantal bonte spechten dat ik in de drie jaar heb gezien sinds ik in een bosrijke randgemeente woon: 637. Maar meestal zit ie dus in het bos. Blijkbaar heeft ie daar normaal zoveel te eten dat naar een tuin komen niet nodig is.

Maar eigenlijk wilde ik het over iets heel anders hebben, namelijk drummen. Spechten worden ook wel de drummers van het bos genoemd, uiteraard door hun gehamer, en wetenschappers gingen er altijd vanuit dat ze door de evolutie geen last hadden van dat eindeloze gebeuk op dat hout. Tot afgelopen februari ineens bekend werd dat wetenschappelijk is vastgesteld dat ze wel degelijk schade oplopen. Een beetje zoals voetballers die eindeloos tegen een bal koppen, zeg maar.

Hoe dan ook, de specht is de drummer van het bos en dat maakt hem zo cool, want drummers zijn cool. Hoe ik dat weet? Zoals de meeste drummers beleefde ik mijn coming-out na eindeloos getik met potloden en pennen op van alles en nog wat (ok, for your information: mijn witte bureaulamp was de hi-hat, de stang van mijn lundia-bureautje de bass-drum en het bureaublad de snare), ten einde het huiswerk maar zo lang mogelijk uit te stellen. Vre-se-lijk, die puberteit. En ik had al een gitaar-fetisch, dus dit kon er ook nog wel bij. En toen mocht ik het drumstel van mijn neefje lenen en in een lege studeerkamer zetten en woonden mama en ik alleen in een groot vrijstaand huis en kon ik eigenlijk zo veel en zo vaak als ik maar wilde rammen op dat ding. Zucht, die goede oude tijd. En daarna zit je dus een leven lang opgezadeld met een nerd-hobby (‘Hoeveel inch zijn jouw cymbals? Speel je met zo’n grote ride? Echt waar?’) die je eigenlijk nooit echt kunt beoefenen, want geen vrijstaand huis of mogelijkheden tot isoleren van een schuurtje in de achtertuin waar dat idioot grote ding toch al niet in paste. Grrr. Maar hé: in de oefenruimte en live is het feest en kan iedere drummer altijd zijn ei kwijt. Al was het maar voor een uurtje. Lang leve de spechten van de rock ’n roll!

En dit is dus mijn drumstel, eh…. kit, voor de kenners onder jullie.