Remco Campert

Remco Campert heeft gisteren aan zijn uitgeverij laten weten dat hij stopt met schrijven. De beste man is 88 jaar oud en ik moet bekennen dat ik dacht dat hij nog eens in het harnas zou sterven, zittende achter zijn schrijfmachine. De laatste jaren lazen we thuis trouw zijn poëziestukje in de weekendbijlage van de Volkrant. Voor mij als Neerlandicus wellicht niet opvallend, maar mijn vrouw zegt steevast dat ze poëzie niet snapt en er niks mee heeft. Ik vond het dus buitengewoon knap dat deze oude man haar iedere week zo wist te boeien met de meest uiteenlopende, vaak ingewikkelde gedichten. Wat mij zelf iedere keer weer opviel in de toon en de stijl van de stukjes? In de eerste plaats hoe fris het allemaal nog op mij als lezer overkwam. Nergens had ik het gevoel dat ik de schrijfsels van iemand aan het lezen was die de voeling met de tijdgeest en de bijbehorende taal al lang kwijt was. En ten ten tweede dat je altijd weer merkte dat hij nergens zijn neus voor ophaalde, zich nergens te goed voor voelde; iets wat literatoren (niet altijd ten onrechte) vaak verweten wordt. Iedereen met een hart voor poëzie verdiende het in zijn optiek om gehoord te worden, iedereen die in zijn leven ook maar iets aan de edele dichtkunst had bijgedragen kon op zijn sympathie rekenen. Toch knap, voor een somberman.